Bevallen en dankbaar voor t leven(na uterus ruptuur!!!!)

Lieve meiden,

Op 27 maart ben ik bevallen van Manuel, een knappe zoete relaxte jongeheer.

Na 10 cm mocht ik persen maar knalde er iets in mn onderbuik. Dat deed meer pijn dan de persweeen. Opdat moment zag ik dat in t katheter bloed stroomde ipv urine en de hele zak zat al vol bloed. Binnen een paar minuten lag ik op de ok voor een spoed sectio. Ik vond de service al zo goed. Iedereen staat voor me klaar, dacht ik. Later begrepen we waarom.

Mn baarmoeder scheurde! Nog een paar weeen en het had zowel Manuel als mij fataal kunnen worden. Dit is DE reden dat je na een keizersnede in het ziekenhuis moet bevallen. Mn baarmoeder kon worden gehecht, mn hb was bere laag maar de dankbaarheid des te groter.

Manuel was bij de eerste echo al als niet levend verklaard, en nu dit! Tot twee keer toe is door Hogerhand bewezen dat hij hier echt op aarde hoort! Zijn leven is al twee keer gespaard gebleven. Klinkt dramatisch maar maakt de moederliefde en het diepe respect voor het wonder van leven zo intens.

Het is een heerlijk jongetje. Een lief roze snuitje, zwarte bos haar en een relaxte lichaamshouding. Alles aan hem is chill en dat werkt aanstekelijk voor een soms stresskippenmens als zn moeder. Ik lig uren met hem in mn armen, besnuffel zijn zachte bolletje en lach als hij me weer es onderpiest. Na een gefragmenteerde nacht sta ik op zonder ochendhumeur. Mijn lichaam kan nog wel wat herstel gebruiken maar ach, wat is een lijf als je geest fris en levendig is.

MANUEL, komt van Immanuel, God met ons betekent dat. En zo is het maar net.

Sorry dat ik nu pas weer in de bewoonde wereld van BB verschijn...maar volgens mij heb ik een stevig excuus.

Lief FAITH