De laatste pootjes..eh..loodjes

De ene noemt me Dik Trom en Moeke, de ander roept dat ik vast niet veel ben aangekomen. Ik zelf kijk niet meer zo nauw. Ik draag een wonder van een kind! Als je bijna uitgerekend bent, lijkt alles nog maar te draaien om 'wanneer...'. Enge bevallingsverhalen worden op je afgevuurd, vreemden durven je de meest intieme dingen te vragen maar ach, dat zijn niet de dingen die nu belangrijk zijn. Ik voel voor de laatste keer de voetjes tegen mijn buik ploppen.Er groeit een mens met een persoonlijkheid in me. Nu nog verborgen en straks alsof het kindje er altijd al is geweest.

Ik heb niet veel meer te schrijven dan alle cliches. Ik voldoe fantastisch aan alle cliche's. Opgezette benen, drakengedrag, nesteldrang, ups en downs, klaar voor de bevalling en totaal niet klaar. De rennies zijn verleden tijd want sinds ik omeprazol slik hoef ik niet meer rechtop te slapen.

K ben mezef goed tegengekomen. De minder mooie kanten; mn ongeduld, mijn angsten en rare buien. Maar ook het oergevoel dat ik dankbaar ben dat ik leven draag en leven mag geven. Dat verwondert me enorm en maakt mijn ziel kalm en geduldig. Hey net zei je nog dat je ongeduldig bent? YEP. Maar afgelopen dagen heb ik iets besloten. Ik wilde steeds weten wanneer Beebje komt. Want ik draai maar rondjes rondom mijn nest, pluk strootjes weg en ruim op als iemand met smetvrees terwijl ik eigenlijk moe ben. Ik dacht dat ik het recht heb om te bepalen wat een goede tijd is voor de Beeb om de entree te maken. De perfecte dag, de mooiste datum, het lekkerste moment. En zelfs vond ik nog dat ik de regie moest hebben over HOE ik ga bevallen en dan liefst ook nog met een kookwekker ernaast...

Sinds een paar dagen zie k het een tikkie anders: Beeb mag blijven zitten zolang dat nodig en gezond is. De dag, het uur en de manier is niet aan mij. Ik hoop dat het moment niet alleen mij goed zal uitkomen maar dat het in het grotere geheel de juiste tijd zal zijn. Dat het voor onze dochter juist zal zijn, dat mijn man niet drie uur verderop aan het werk zal zijn, dat de omstandigheden in mn lichaam goed blijven. Dit lijkt wel een lijstje voor Sinterklaas he? Maar ik ervaar een soort rust. Ik denk dat ik de hele situatie heb 'overgegeven'. Loslaten klinkt ook wel okay, maar dan blijft het zo zweven. Loslaten, en waar gaat dat dan naartoe? Ik heb mn hele mikmak in de handen van mn Schepper gelegd. Kan niet beloven dat ik zo 'sereen' zal blijven, ik ben en blijf een mega zwanger mens, maar voor nu geeft het vertrouwen.

Natuurlijk is er genoeg te klagen. Of tegenop te zien. Bevallen is berespannend en zwanger zijn een wereldreis. Maar vandaag is mooi!

Liefs, jullie Waggel