Hoe zullen we eens gaan bevallen?

Na even wat nadenken, besloot ik toch ook maar eens serieus te schrijven over het gebeuren dat 'bevallen' heet. Eerst wilde ik vertellen dat ik in de kinderkerk zat vanochtend(omdat peuterdochter me niet los wilde laten en ik de film niet wilde bederven voor de andere liefies(omdat dochterlief een stem heeft als Pavarotti met nadruk op rot..ti).Het was een peuterfilm, over een speelgoedkonijntje dat op t end in het vuur werd gegooid. Ik zocht met mn ogen een neutrale plek om me op te richten. Afleiding!! NO TEARS PLEASE. Maar net toen ik huilde alsof ik uien aan het schillen was, de tranen biggelden in bosjes over mn snuit, kwamen alle ouders de kids ophalen. Fel licht op mijn huilkop. Manlief kwam verontrust op me af. 'Wat is er?'. 'O gewoon, de film'. Gewoon? Hoe gewoon is het alas je als 41 jarige brult bij een kinderfilm en de peuters van vier houden het alle twintig droog!! 'Komt door de hormonen', zei ik. Wellicht is het nog waar ook... Maar goed, dat ik een melkmonster ben geworden, dat ik rennies slik alsof ik er aandelen in heb en dat ik emotioneel wat incontinent ben geworden, dat heb ik al zo vaak geblogd.Dus...

Maar even over het bevallen..die happening die er nou eenmaal bij hoort maar die ik reeds 28 weken vooruit heb weten te schuiven...die onvoorspelbare spannende tijd waarin je je moet overgeven aan pijn of waarbij je letterlijk overgeeft van de pijn..afijn, jullie snappen waar ik het over heb. Bevallen is gewoon origineel; niemand doet het hetzelfde. Onze dochter werd geboren na een bevalling waarmee ik denk bestselling horror schrijfster kan worden. No details please. Kort samengevat duurde het vier dagen en eindigde het in een keizersnede waarbij ik misschien maar voor de helft verdoofd kon worden. Afijn, na bijna vier jaar zeg ik glashard en welgemeend dat het het allemaal waard was. De Liefde voor je kind doet dat dus echt.

Maar dan..een tweede bevalling. Mmmm, niet meer zo blanco erin. Ik ben gelovig maar geloof dat het geloof dat ik VOOR de eerste bevalling had toch wat is aangevreten. Echt hoor, ik had zoveel vertrouwen in het proces en het viel zo vies tegen.Het heeft deze dame bijna twee jaar gekost(gekotst?) om weer lichamelijk te herstellen...Dan is nu de vraag...aan mijzelf, aan de gyn, aan God en aan mijn lichaam: kan ik natuurlijk bevallen of moet ik voor de keizersnee gaan (keizerinnensnee vind ik trouwens toepasselijker). Ik heb een paar buikoperaties gehad, een keizersnee, een drama bevalling, ik ben 41 (en al lichtelijk uitgezakt) en heb een chronische ziekte....ik vind eigenlijk allebei de opties spannend. Kan mijn lichaam het aan, hoeveel uur moet ik het willen proberen, gaat het verdoven dit keer wel goed....Afijn, denken aan bevallen bevalt me eventjes niet.

Ik verwacht van jullie niet dat jullie het voor mij/ons kunnen besluiten maar k weet zeker dat jullie wijze raad hebben of soortgelijke pieker rondjes?

In Harderwijk heeft een dolfijn een jong gebaard vannacht geloof ik. In mijn beleving zwemt zo een vinvis lekker rond, hapt een haring, draait zich om en denkt 'ha, daar is mijn baby'. Kijk, dat bevalt me wel.Of een baby giraf die meteen kan wegrennen voor roofdieren. Geef mij een baby zonder kraamtijd die meteen weg kan rennen, mee naar huis. Misschien was het in mijn geval beter geweest als ik mn eitje(s) in een nestje kon leggen.

Laten wij elkaar dus moed inspreken, overtuigen dat droombevallingen bestaan, dat we in goede handen zijn en dat het ook de tweede keer ALLES waard blijkt te zijn. Mmmm, mooi gebedje eigenlijk.