Positieve test..(maar niet van mijzelf ;-(

Zoals je weet doen wij er alles aan om een positieve zwangerschapstest in handen te krijgen. Al helemaal verliefd op een kindje dat nog niet bestaat.

Gisteren kwam er een vriendin langs; ze heeft veel moeilijkheden op het moment. In de trant van huiselijk geweld, therapie voor haar twee kleine kinderen en een reekst misverstanden met haar man, die tijdelijk niet thuis mag wonen. Terloops meldt ze me dat ze al zes weken over tijd is. Ik vroeg waarom ze nog niet heeft getest. Ontkenning, antwoordde ze. Ze heeft zoveel aan haar hoofd. Het is echt overleven, een derde kindje in deze tijd...en wat zal de omgeving vinden? Ik besloot maar dapper te zijn. Slikte mijn gevoelens weg (O was ik maar zwanger!) en bood haar mn 'laatste' zwangerschapstest aan. Dus ze sloot zich even boven op en riep al erg snel 'Faith, kan je even komen?'.

Daar lag de knalpositieve test. Twee begeerlijke roze kruidvatstreepjes. Ik pakte de test even om goed te kijken terwijl zij de urine weggooiede. Ik omhelsde haar en feliciteerde haar. Ze was blij met mijn reactie. Ze zag zo tegen de uitslag op en vond het fijn dat ze dit niet alleen hoefde te doen. Ik was even een tikkie jaloers. Geef hier die test, dacht ik een seconde of drie. Daarna probeerde ik meer aan haar en haar situatie te denken dan aan mezelf. 'Ik kan dit', sprak ik mezelf moedig toe.

Ik gaf haar de test en vroeg of ze hem ergens in wil bewaren. 'die gooi ik altijd gewoon weg', zei ze. In gedachten zie ik mezelf op bed zitten, 1 januari 2013. Met de positieve test in mijn handen alsof ik puur goud vasthield. Wat een verschillen.

Later die avond zette ik haar weer op de trein. Ze vroeg of ik eventueel voor haar baby'tje kan zorgen als blijkt dat ze het niet red...als haar huwelijk niet meer gezond kan worden en als ze het niet trekt in haar eentje. Hoe dubbel is dat! Wij verlangen zo naar 'onze baby'. Wat een eer dat zij blijkbaar leuke ouders in ons ziet. Wat verdrietig dat het moment zo ongelukkig lijkt. Dat daar een ienimini in haar buik woont die in een soort chaos belandt. Aan de andere kant, wat byzonder dat er in de woestijn van haar leven een roos groeit. Kortom, een hutspot aan gevoelens.

'S avonds moest ik even een klein rondje huilen in de armen van mijn man. Hij begreep gelukkig zonder woorden. Ik heb besloten om niet voor 'god' te spelen. Niet te menen dat ik ook maar iets afweet of te zeggen heb of er wel of niet een kindje mag ontstaan. Met het verlies van de tweeling leerden we dat de 'waarom-vraag' onbeantwoord blijft en dat we dwars tegen omstandigheden in zouden blijven geloven in de goede God.

Waarom wel ? Waarom niet?

Geen idee. Die vragen zijn te groot en ik te klein.

 Ik hoop op veel liefde; dat ik die oprecht kan geven en dat ik haar het wonder van harte kan gunnen.