De post van `toen`

Dit middagje ben ik alleen thuis. Ik heb em gereserveerd voor mijzelf. Het briefje met boodschappen en een takenlijstje negeer ik. De telefoon rinkelt natuurlijk expres onophoudelijk maar ik doe of ik niets hoor. Kwestie van prikkel management.

Want...vandaag wil ik het fotoboekje 'Benjamin' afhebben. Ik heb foto's van de echo's. Foto's van mijn buikje en van het knalgele positieshirt dat ik al had gekocht. Ook heb ik wachtfoto's. Daarop mijn slaapkamerraam vol met ijsbloemen; dat symboliseerde precies hoe ik mij toen voelde.:gevangen achter glas, onwerkelijk afwachten en ijskoud.

 Dan zijn er foto's van de geboortetaart, omdat we mooi wel papa en mama waren geworden. Een foto van het boompje dat we kochten, van het ieniemini kistje, met een rozenblaadje als dekentje. En dan de foto's van ons kindje. Zo klein, zo anders dan we hadden gedacht. Zo rood, zo slap maar ONS KINDJE. Ik had ze wel vaker bekeken natuurlijk,maar op mijn telefoon. En nu net op mijn computer gezet. Oeps. Ineens was hij zo groot. Ik kon hem nog beter zien, zoomde in zover als ik kon. Wilde hem aanraken en even voelen . Zo surrealistisch, je kindje in wat water, je kindje in de palm van je hand.

 Ik voel het verdriet branden maar probeer ertegen te vechten. Dat moet niet, laat het maar gaan enzo. Maar is nog zo pijnlijk en hard. Ik wilde de post dus maar dapper opruimen. Actie ipv niets doen en voelen. Maar ik weet dat ik mezelf om de tuin probeer te leiden. Op de vlucht voor het gevoel dat me gaat inhalen.

Onze kinderwens is nog groter geworden,maar op dagen als deze...twijfel ik of het wel gezond is om verder te willen gaan. Ik ben helemaal niet klaar met dit verdriet...

En het is nauurlijk niet gelukt om de kaarten op te ruimen. Vandaag loopt nog niets helemaal gladjes,maar wat niet is,kan nog komen. Ik heb WEL een foto gemaakt van' de post van toen". Om met jullie te delen. Wat zijn we rijk gezegend. Wat is ons verdriet erkend en gehoord.Wat is er naar ons omgezien. En door het plaatsen van onze post hier op bb, wordt het ook jullie post.

Wat denk je? Lukt het me niet om de foto te plaatsen hier...hahaha,ja, zo gaat dat vandaag.Ik zal het proberen op mijn profiel te krijgen. Vooral blijven lachen om mezelf.

Geen idee waarom,maar zie die talentenjacht voor nieuwe Nederlandse volkszanger voor me. "EEN lach en een traan". C'est la vie.