Miskraam nog een beetje Taboe?

Hallo faith 11, ik snap maar al te goed wat je bedoelt!Ik heb mijn tweeling verloren 3 jan 2013 op 19.4 weken.Er is haast geen plaats voor in deze maatschappij,omdat deze kinderen niet hebben echt geleefd.Ondanks dat ze vanaf bepaald tijd er toch uitzien als baby's,voldragen of niet!
Van familie is er niet veel steun gekomen,gelukkig wel van mijn man zelf en van bepaalde mensen waar ik het totaal niet van verwacht had die stonden er ineens en vroegen of ze iets konden doen voor je.
Ik begrijp ook dat het soms raar is om op te reageren,maar ben er van begin vrij open over geweest en babbel er nu nog veel over, maar je ziet aan de mensen hun reacties dat ze liefst zo snel mogelijk het gesprek in een andere richting sturen.Zo was bv de longontsteking van mijn nicht blijkbaar erger dan mijn kinderen waar ik overigens ook van ben moeten bevallen op natuurlijke manier die op dat moment niet levensvatbaar waren.Buiten 1 tante en mijn vader heeft er niemand ze zelfs willen zien (mijn moeder is overleden,anders was zij ook zeker gaan kijken bij de kinderen)Nu kun je wel zeggen je weet niet wat je gaat zien,als ik gezien had dat ze niet compleet waren of iets mis aan was had niemand ze nog mogen zien dus,ze waren enkel maar kleiner en lichter dan een volgroeide baby.Dan heb ik het nog niet over terug gaan werken,ik ben na 3 weken terug gaan werken,en men doet dan net alsof er niets is gebeurd en alsof je direct alles terug aankan,er wordt je niet eens gezegd van je hebt iets zwaars meegemaakt neem je tijd.Daar heb ik inwendig veel problemen mee.iedereen is zo met zichzelf bezig.Nu 3 maanden later heeft de familie aan vaderszijde er nog steeds met geen woord over gerept (Belgisch)De familie langs moeders kant (Nederlands)zijn er vrij open over en vragen me ook wat ze willen weten.Wat ik eerder apprecier dan doen alsof er niets aan de hand is.Je instinct zegt je snel als men vraagt of nieuwsgierig te zijn of uit echt medeleven.En persoonlijk heb ik liever dat men iets erover zegt of vraagt dan te zwijgen alsof ze er nooit zijn geweest.Dat is gewoon zo hard.Ondertussen ben ik terug zwanger,al is het bang afwachten of dit ook eindigt in een miskraam door bloedverlies.Ik kan enkel hopen op mijn volgende echo dat er positief nieuws is,en dat is ook het enige wat ik kan doen,hopen.Als je dat niet meer kunt...dan heeft het geen zin meer.

Ben het eens met san1985..Ik weet af en toe niet wat een 'gepaste' reactie is omdat ik het verdriet moeilijk in kan schatten. Ik kan me er wel een voorstelling bij maken, maar ik ken de ervaring niet van een enorme kinderwens hebben en dan een miskraam krijgen..

Het is voor mij geen taboe om erover te praten..maar ik denk dat ik het moeilijk zou vinden om het onderwerp zelf aan te snijden, omdat ik niet goed kan inschatten of iemand er wel of niet over wil praten.

ik denk dat het niet zo zeer een taboe is, maar dat men inderdaad niet weet hoe te reageren. Dit omdat ze niet weten of degene er al aan toe is om er over te praten of dat ze niet de zoveelste willen zijn die je moet vertellen hoe het met je gaat. Betekent in ieder geval dat ze met je meeleven en je niet willen kwetsen met onhandige reacties/uitspraken. Toch?
Ik heb zelf gelukkig nooit een miskraam meegemaakt, lijkt me echt vreselijk. Hopelijk mag het snel voor jullie weer raak zijn en kunnen jullie je gezin alsnog uitbreiden.

rouw, dat iets wat als het vers is wel besproken mag worden. Maar zodra het langer dan een maand geleden is word het lastiger. En als het gaat om een kindje dat geen leven buiten je buik heeft gehad is het domweg een heel pijnlijk iets om over te praten. Weten mensen zich geen raad mee.
Heb ook de indruk dat als het gaat om een vroege miskraam, dan zou je er ook in principe volgens de gemiddelde Nederlander sneller overheen moeten zijn. Terwijl dat vo0lgens mij zo niet werkt met gevoelskwesties.

Respect