Miskraam

Er is geen twijfel meer: miskraam is een feit. Gisteren ben ik steeds meer beginnen bloeden. Eerst leek het op een gewone menstruatie, maar tegen de avond kreeg ik ineens ontzettende krampen. Het voelde precies alsof het binnenin allemaal aan het losscheuren was. Kort daarop begon ik heel hevig te bloeden en vulde ik wel 3 maandverbandjes. Dan, tijdens één van mijn toiletbezoeken, voelde ik plots een hele hoop bloed ineens naarbuiten glippen. Ik kon niet echt zien wat het was omdat het in de wc lag, maar naar mijn gevoel was dat het vruchtzakje. Het voelde verdrietig en pijnlijk, maar ergens ben ik ook opgelucht dat mijn lichaam het zelf gedaan heeft en dat ik niet meer in onzekerheid moet verkeren. Woensdag hebben een echo bij de gyne en dan weten we of alles weg is. 

Moest ik dit hebben meegemaakt toen we aan het proberen waren voor ons eerste kindje zou ik echt een wrak geweest zijn, denk ik. Maar aangezien we thuis een fantastisch mannetje hebben rondlopen en we nog niet lang aan het proberen waren voor een tweede, valt het allemaal emotioneel heel goed mee. Een lach van mijn zoontje en ik kan er weer tegenaan. Mijn man vindt het ook erg, maar zit qua gevoel opdezelfde golflengte als ik. We kunnen er niets aan veranderen. Het moest zo zijn.

Volgende week gaan we het vertellen aan onze ouders. En misschien neem ik toch een paar daagjes ziekteverlof. Want deze week was zo hectisch op het werk en heb ik gewoon doorgewerkt alsof er niets aan de hand was, maar nu voel ik dat mijn lichaam toch wat rust kan gebruiken. Ik ben ook nog steeds fel aan het bloeden, met veel krampen, het gevoel van een pijnlijke menstruatie. Dit weekend doe ik het alvast rustig aan en ga ik lekker op de bank hangen.