Bevallen van een zoontje!

Afgelopen maandag ben ik dan eindelijk na 41 weken bevallen van een zoontje.
De uitgerekende datum was verstreken en ik was maar aan het wachten tot het eindelijk zou gebeuren. Zondagavond (25e) begon ik dan toch lichte weeën te krijgen. Ik was superblij dat het dan toch spontaan op gang was gekomen, want tot dan had ik nog niks van ontsluiting en de gyn had gezegd dat ik op woensdag 28 november nog eens op controle moest komen. Moest dan nog steeds alles potdicht zitten, dan zou ik donderdag mogen binnenkomen voor een keizersnede, en dat wilde ik dus liever niet.

Zondagavond ben ik dan gewoon gaan slapen, want ik wist dat het wel eens lang zou kunnen duren, en in de loop van de nacht werden de weeën iets feller (maar draaglijk) en volgende ze elkaar steeds korter op (tot 5 min.) ' s Ochtends gebeld met de verlosafdeling van het ziekenhuis en ze zeiden dat ik mocht binnenkomen. Eerst nog een stevig ontbijtje genomen en dan vol enthousiasme richting ziekenhuis vertrokken. Vandaag zou het gaan gebeuren!!
Daar aangekomen mochten we ons installeren in een arbeidskamer. Tegen 10u kwam de gyn controleren. Blijkbaar hadden de weeën nog niet veel effect gehad want ik had nog maar 1 cm ontsluiting.

Hierop werd besloten om de arbeid in te leiden door een baxter met weeënopwekkers te geven. Gevolg: hevige weeën die elkaar kort opvolgden. Helaas, zonder al te veel resultaat. Rond 16u kwam de gyn nog eens voelen en ik zat nog steeds maar aan 1 cm opening. Er was ook nog niks verweking van de baarmoedermond of indaling. De optie van een keizersnede werd besproken. Er werd beslist om alvast een epidurale verdoving te laten zetten, zo kon ik nog even aan de baxter blijven met weeënopwekkers en was ik alvast klaar voor een keizersnede in geval dat het nodig zou zijn.
Het zetten van de epidurale was even een vies moment, maar daarna was er wel een grote verlichting want voelde ik niks meer van de weeën. Mijn man en ik hebben dan nog een beetje teevee gekeken op de kamer tot het 19u30 was en de gyn terug was. Hij ging nog eens voelen of er nu wel al meer ontsluiting was. Maar helaas, bijna 22u na de eerste wee was er dus nog steeds geen vorderingen. Keizersnede was een feit (ook omdat de monitor aangaf dat de harttonen van de baby op het einde tijdens de weeën een paar keer flink gezak waren).

De keizersnede zelf was heel heftig. Ik moest van mijn warme bed naar een harde, koude operatietafel. Ik was helemaal aan het bibberen. Er waren veel mensen aanwezig: 1 anesthesist, 2 gynaecologen, een paar wroedvrouwen, en de kinderarst. En natuurlijk mijn mannetje, ook helemaal in het groen verkleed met mondkapje en hoofddeksel. Mijn man zat op een krukje naast mijn hoofd en was echt geweldig. Ook al had hij zelf ook veel stress, toch was hij kalm en probeerde hij me te sussen. 

Eerst werd de verdoving op punt gezet door de anesthesist. Dan begonnen ze eraan. Doordat ik enkel plaatselijk verdoofd was, voelde ik alles wat er gebeurde. Ze moesten met twee gynecolgen de baby er echt uit trekken en duwen. Met hun volle gewicht zaten ze op mij en het voelde echt alsof mijn buik werd opgereten. De anesthesist was wel heel goed en coachte me doorheen de operatie.
Al snel was onze zoon geboren. Hij begon meteen te wenen. Wat een opluchitng! En toen hoorden we ook dat het een jongen was. Vervolgens werd hij door de wroedvrouwen naar een andere kamer genomen om hem te onderzoeken, wassen en aan te kleden. Mijn man mocht meegaan. Ik was op dat moment heel blij dat hij bij mijn man was. Ik moest nog blijven liggen omdat ze me moesten dichtnaaien. Dit leek eindeloos te duren! Gelukkig kwam mijn man al gauw onze zoon aan mij tonen. Wat een mooi moment! Ik zag eerst zijn kruintje. Vol zwarte haartjes, wat ik supermooi vind. De eerste gedachte die ik had als ik zijn gezichtje zag, was: Oh, wat is hij mooi!

Na de operatie werd ik terug gebracht naar de arbeidskamer. Daar kreeg ik hem voor het eerst in mijn handen. En wat een wonder, hij wou onmiddellijk drinken aan mijn borst. Zo hebben we nog eventjes met ons drietjes op de arbeidskamer doorgebracht. Helaas begon dan ook de verdoving uit te werken en toen kreeg ik echt enorm veel pijn. Van het duwen en trekken (hij was niet ingedaald, dus ze hebben echt wel heel wat kracht op mijn buik moeten zetten om hem eruit te krijgen) was mijn buik helemaal beurs. We werden dan naar de materniteit gebracht. Die eerste nacht heb ik geen oog dicht gedaan van de pijn. Gelukkig was de nachtverpleging echt super. Ze hielpen me de baby aan te leggen.

De volgende dag en nacht waren ook nog zwaar.  Ik zat aan een infuus en had een blaassonde, kon mijn bed niet uit en mocht niks eten of drinken omdat mijn darmen niet op gang wilden komen. De volgende wag (woensdag) mocht ik wel van het infuus, werd mijn blaassonde verwijderd en kon ik stilletjes aan mijn bed uit. Alles deed nog veel pijn, maar het beterde elke dag. Ik heb wel last gehad van babyblues. Vooral een melancholisch gevoel naar de zwangerschap. Ik heb zo'n goeie zwanerschap gehad en voelde me zo goed. Ik mis onze kleine frummel in mijn buik. Maar ach, dat zal ook wel overgaan naarmate ik meer zal kunnen gaan genieten van onze kleine man.  

Zondag (2 dec) zijn we dan naar huis gegaan. Na een week ziekenhuis was ik wel blij om eens buiten te komen. Vandaag is het dus de derde dag dat we thuis zijn. Het is nog zoeken naar een ritme en 's nachts ben ik er soms uren mee bezig, waardoor ik echt heel moe ben, maar het gaat alsmaar beter en beter. Mijn man is echt fantastisch en ik doe het ook niet slecht, al zeg ik het zelf :) Ik ben ook heel blij dat de borstvoeding heel goed op gang is gekomen. Dit geeft me wel wat troost  dat er toch iets aan deze zwangerschap op een 'natuurlijke' manier verlopen is, want ook al is onze jongen kerngezond, ik blijf me af en toe verdrietig voelen dat het een keizersnede is geweest. 

Zo dit was het uitgebreide bevallingsverhaal. Over een paar weken post ik nog wel een up-date-je van hoe alles gaat!

x