Hier nog eens een up-date-je! Zoals de titel van de blog zegt, gaat het goed met me: de verhuis is supervlot verlopen, en we genieten heel hard van ons nieuwe huisje. Ik ben ook veel minder geobsedeerd bezig met de 'grote wens' de laatste twee maanden. Ik ben er gewoon veel rustiger in geworden (misschien soms wel cynisch, maar dat probeer ik in toom te houden). Vreemd genoeg heeft de IUI een soort rust gebracht: we moeten niet meer op commando vrijen, ik moet niet meer heel de tijd bezig zijn met mijn lichaam om er toch maar voor te zorgen dat ik mijn eisprong niet mis ...
Dus uiteindelijk ben ik blij dat we zijn kunnen starten met IUI. De eerste keer was dan wel geen succes, toch ben ik er maar een paar dagen verdrietig door geweest (en niet een hele week ofzo) en daarna ging het gewoon goed met mijn gemoed. Maar - want ja, er is toch weer een 'maar' - deze morgen op echo controle geweest en er waren heel veel eitjes (te veel?) maar allemaal nog te klein. Benieuwd hoe het nu verder moet. Straks hoor ik de uitslagen van de bloedtest en wat ik dan moet doen (nog verder spuiten, of een paar dagen wachten of ... ?). Hopelijk moeten we deze ronde niet overslaan.
En dan was er nog een andere 'gebeurtenis' waar ik ook een paar dagen mee op mijn maag heb gelegen. Vorige week had ik nog eens afgesproken met een vriendin die ik al lang niet meer gezien had. Zij heeft zelf al twee kindjes en was zowat de eerste van mijn vriendinnen die wist van onze kinderwens, omdat ik het aan haar had verteld toen we 'eraan gingen beginnen'. Ik had haar dus al lang niet meer gezien en na een tijdje kwamen we dus bij 'het onderwerp' terecht. Zij vertelde dat ze al aan het denken waren aan een derde, en dat ze 'moest het van haar man afhangen' al zwanger zou zijn. Maar binnenkort gaan ze trouwen en zij zou dan zien of ze haar man toestemming zou geven om haar 'tijdens de huwelijksnacht te bezwangeren'. Op zich vond ik dit wel een beetje raar dat ze dit zei (want voor mij en vele anderen is het allesbehalve een kwestie van 'effe een nacht uitkiezen en huppakee, 't is gelukt') maar aangezien zij telkens bijna van de eerste keer zwanger was, kon ik dit nog begrijpen dat ze dit zo uitdrukte. Maar erna zei ze iets dat me toch wel heel erg gekwetst heeft. Ik vertelde namelijk tegen haar dat wij binnenkort al twee jaar aan het proberen zijn, waarop zij me in mijn ogen keek en (goedbedoeld??) zei: "Evelien, 2 jaar is maar een getal".
Ik kon gewoon effe niks terug zeggen, ik was te verbouwereerd, maar dit zinnetje heeft heel het weekend door mijn hoofd gespookt. Het maakt me zo kwaad en verdrietig. Want ja, ik word 30 en als mensen zouden zeggen, 'jouw leeftijd is maar een getal', dan zeg: 'natuurlijk, je bent zo oud als je je voelt', maar als iemand doodleuk zegt dat de afgelopen 2 jaar 'maar een getal' zijn, dan heeft die er echt niks, maar dan ook niks van begrepen! Want die twee jaar zijn voor mij een periode van hoop en teleurstelling, van verdriet en woede, van onzekerheid en angst, van frustratie en pijn, van plannen uitstellen en het gevoel hebben dat je leven 'on hold' staat, van een rollercoaster van emoties, ... Dus ab-so-luut niet zomaar 'een getal'. Ik heb spijt dat ik dit op dat moment niet tegen haar hebt kunnen zeggen, maar toen had ik er gewoon effe de woorden niet voor ... Gelukkig weet ik dat jullie me wel begrijpen, en dat is voor mij meer dan genoeg!
Een dikke knuffel en veel liefs,
Evelien
reacties (0)