Bevallingsverhaal Thijmen

Het leek mij heerlijk om voor de kerst de baby te krijgen maar de kleine man bleef in mijn buik zitten en zelfs op oudjaarsdag waren tekenen van een komende bevalling. De verloskundige heeft me tijdens de controle nog gestript maar helaas had ik toen nog geen ontsluiting en was mijn baarmoedermond niet geheel verweekt. 1 januari was de uitgerekende datum. Na een knallend begin van het nieuwe jaar mocht de baby van ons echt wel komen. Maar nee, het werd duidelijk dat we nog even zouden moeten wachten.
Gelukkig voelde ik me verder goed, alleen het slapen ging wat minder. Op zondag 4 januari om 06:45 uur braken spontaan mijn vliezen tewijl ik lag te dromen. Op de een of andere manier had ik het meteen door en sprong mijn bed uit. Op het toilet gecontroleerd en jawel echt gebroken vliezen. Het vruchtwater was mooi helder. Na een klein vreudedansje ging ik douchen en om half acht mijn vriend wakker gemaakt met het heugelijke nieuws... de bevalling ging beginnen. Tsja, nu was het wachten op de weeen. Maar helaas die kwamen niet.... Mijn moeder kwam om elf uur om mij bij te staan en mijn vader kwam om Jelte op te halen. Rond 13:00 kwam de verloskundige. De baby maakte het goed maar helaas nog geen weeen. Film gekeken, rondjes gelopen, huishoudelijke klusjes en een middagslaapje gedaan; niets hielp. Op het einde van de middag naar mijn vader toegefietst om tegen mijn zoon te zeggen dat de baby vandaag niet meer zou komen. Hij bleef wel gezellig bij zijn opa slapen. Rond 22:00 kwam de verloskundige nogmaals en die heeft toen alvast een afspraak gemaakt voor in het ziekenhuis ter controle. Na 24 uur gebroken vliezen zou ik namelijk medisch worden. Dat hoopte we beide niet want ik wilde graag thuis met mijn eigen fijne en lieve verloskundige bevallen.
Helaas 's nachts gebeurde er ook niks. Slapen deed ik ook weinig want ik zat toch te wachten op die weeën. Mijn zoon kwam vroeg weer thuis omdat mijn vader moest werken. Ik heb hem naar school gebracht en om 10:00 uur werden we in het ziekenhuis verwacht voor CTG en een kweek. Aldaar kregen we uitleg e.d. Tijdens de ctg kreeg ik af en toe een harde buik. Verder geen actie. De afspraak was dat we dinsdagochtend konden bellen of er ruimte was voor een inleiding anders zouden we woensdagochtend ingeleid worden. Dus wij weer terug naar huis. Kon ik mooi mijn zoon weer ophalen vanuit school voor de lunch en terugbrengen. Meteen daarna mijn bed ingedoken voor een uurtje slaap. Om drie uur wordt ik wakker van een pijnlijke wee. Oh ja, zo voelt een wee. Ik was het gevoel toch echt even vergeten. Onder de douche gestapt maar al snel volgde de weeen elkaar snel op. Om de minuut kreeg ik ze. Mijn vriend haalde onze zoon op en toen hij thuis kwam moest hij meteen mijn moeder en het ziekenhuis bellen. Mijn zoon moest toekijken hoe ik de weeën probeerde weg te puffen. Hij reageerde heel lief. Nadat oma hem had opgehaald zijn we naar het ziekenhuis gereden. Vreselijk... ik de auto op de achterbank weeën opvangen terwijl mijn vriend vloekte op het trage verkeer. Precies om 16:00 uur kwamen we aan in het ziekenhuis. Lekker op het drukste tijdstip. Best genant als je probeert je weeën op te vangen en iedereen kijkt. Gelukkig kon ik zelf lopen en wist ik niet hoe snel we naar de afdeling moesten gaan. Daar aangekomen mochten we naar de verloskamer. Alles behalve gezellig.... Ik irriteerde me aan de radio die aan stond en het felle licht. Het duurde een tijd voordat er iemand kwam en ik kon mijn weeën niet opvangen. Dus ik gromde en vloekte. Heel charmant ;-) Ik werd door de verpleegkundige aan de ctg gelegd dus ik kon ook niet meer bewegen. Eindelijk werd ik om 17:10 uur getoucheerd. Ondanks de hetfige weeënstorm had ik maar 4 cm ontsluiting. Ik kan me herinneren dat iemand aan me vroeg hoe ik me voelde. Ik dacht even na en heb toen gezegd; KUT! Want tsjee, wat deed het pijn zeg. Om 17:25 uur kreeg ik persdrang. Toen had ik 6 cm ontsluiting. Ik heb om pijnstilling gevraagd wamt ik kon het niet goed handelen. Gelukkig kreeg ik een remifentanil pompje. Wat een zaligheid was dat! Eindelijk kon ik de wee rustig weg zuchten. De bloemen op het schilderij voor me begonnen te bewegen en ik keek lichtelijk stoned uit mijn ogen maar wat was ik blij. Ik werd aardig en kon zelfs een grapje maken. Ik werd gecatheteriseerd maar had het meeste er al tijdens de heftige weeën uitgeplast op bed. Hadden ze beter eerder kunnen doen :-) Om 18:14 uur had ik 9 cm en tien minuten later volledige ontsluiting. De pijnpomp werd afgekoppeld en om 18:30 uur begin ik te persen. Dat gaat best goed alleen moet ik goed doorzuchten want naast het hoofdje komt ook meteen een handje mee. De achterste schouder wordt ook eerst geboren maar om 18:38 uur is onze zoon Thijmen geboren!!!
Wat een geluk om mijn kindje zelf aan te pakken en op mijn borst te leggen. Ik merk op dat hij niet huilt maar dan geeft hij een gilletje. Ohh wat zijn we blij! En wat is hij klein. Als de navelklem wordt gezet huilt Thijmen nog steeds niet en wordt hij steeds paarser van kleur. Martin moet snel de navelstreng doorknippen en dan wordt Thijmen meteen neegenomem. Ik geef opdracht dat Martin mee moet. Ik weet dat ze hem 'opgang gaan helpen'. De gynacoloog komt ondertussen bij mij en geeft medicatie via het infuus zodat de placenta snel wordt geboren. Vanuit de navelstreng wordt meteen bloed afgenomen.
Al snel hoor ik van de verpleegkundige dat alles goed gaat met de baby. Wat een opluchting!!! Even later komt mijn vriend binnen met een mooie roze baby in zijn armen. Thijmen is kortdurend beademt en gestimuleerd. Gelukkig neemt hij het daarna zelf weer over en is de toegesnelde kinderarts tevreden. Die komt ook even aan mij vertellen wat er is gedaan. Ik kon het natuurlijk allemaal niet zien. Volgens mijn vriend maar beter ook want het waren de spannendste 5 minuten van zijn leven. De apgar-score was 2-8-10. Thijmen werd aangekleed en daarna weer op mijn borst gelegd waar hij meteen op zoek ging naar de tepel. Hij woog 3050 gram en zijn lengte was ongeveer 48 cm.
Ik moest gehecht worden maar voor die tijd mocht eerst mijn oudste zoon kennismaken met zijn broertje. Ohh wat was hij blij om zijn broertje eindelijk te zien. Jelte heeft Thijmen ook meteen vast gehouden en hij was zo trots! Echt supermooi om die twee samen te zien :-) Mijn moeder kwam wat later binnen zodat we eerst even met zijn vieren konden zijn.
Later werd ik gehecht en toen is mijn vader ook langsgeweest. Ivm de langdurig gebroken weeën moest ik nog 24 uur in het ziekenhuis blijven. Daarover in mijn volgende blog.

Wat een totaal andere bevalling als bij mijn oudste. Deze was veel pijnlijker en heftiger. Ondanks dat ik binnen 3,5 uur klaar was duurde het voor mijn gevoel veel langer. En wat een schrik dat hij zo'n moeizame start had. Toen was ik toch wel blij dat ik in het ziekenhuis was. Waarschijnlijk komt het door de pijnstilling dat hij niet spontaan zelf ging ademen. Tijdens de bevalling waren we geen tekenen op het ctg. Ook uit het navelstrengbloed kwam niet naar voren dat hij al lang zonder zuurstof was. Gelukkig maar!

Ik ben intens gelukkig en superblij met Thijmen! Hou zoveel van hem :-)