Solliciteren is een voltijdse baan

Aangezien de kans er dik inzit dat ik volgende maand geen job meer heb, ben ik sinds een week of 4 druk aan het rondkijken naar iets nieuw. Maar ik begin me toch lichtjes te ergeren.

Iedere dag stuur ik mails rond met motivaties en cv. Hoe lang het soms moet duren eer je daar reactie op krijgt, het is echt ongelofelijk!!! Ergerlijk vind ik dat. Ik ben al zo ver dat ik reageer op vacatures die eigenlijk onder mijn studieniveau liggen. Af en toe is er een brave ziel die je laat weten dat je niet geschikt ben voor de vacature of juist wel: om een sollicitatiegesprek te doen.

Nu ongeveer 50 telefoontjes, 5 face-to-face sollicitaties en 7 inschrijvingen in interimkantoren later is er nog steeds niets uit de bus gekomen! 't Is toch erg dat een mens die wil werken, niet eens de kans krijgt! Ik weet echt niet meer wat ik nog meer kan doen.

Mijn man pusht me om werk te vinden (alsof ik geen moeite doe...) en ook dat begint lichtjes op mijn systeem te werken. Hij vindt dat ik werk moet vinden wat ik leuk vind en daarin heeft hij gelijk, maar ik wil geen uur rijden om op het werk te geraken en daar lijken we van mening te verschillen.

Op zich komt mijn ontslag "gelegen" aangezien het de eerste twee weken van april, paasvakantie is dus dan kan ik thuis zijn voor Stan. Maar daarna wil ik wel aan het werk, ik heb echt het sociaal contact nodig.

Branden jullie allemaal een dikke vette kaars dat er binnenkort iets uit de bus komt? ;-)