Eest echo...

Sinds ik weet dat ik zwanger ben, slaap ik slecht in. Als ik eenmaal slaap, dan slaap ik gelukkig redelijk goed. Vannacht werd ik alleen wakker van de wind. Ik dacht dat er beneden een raam klapperde. Na allerlei enge gedachten (in de trant van inbrekers) toch maar naar beneden gelopen. Alles bleek dicht en bleek het een rolgordijn boven te zijn... Het inslapen ging weer niet zo goed en ik ben nu best moe. Gelukkig sliep Anniek tot 9 uur uit en werden we wakker van onze jammerde kat die toch echt wat wilde eten.

Vandaag dan eindelijk de echo. Gisteren was ik er hevig van overtuigd dat het mis was. Ik voel namelijk zo weinig kwalen 's avonds opgezette buik en heel af en toe opgepompte borsten. De moeheid kan ik verklaren door het slechte slapen.... Allemaal reden dus dat het mis is, in mijn beleving. Mijn man vindt mijn redenaties inzin. Hij zegt dat ik in mijn vorige zwangerschap ook weinig klachten had, alleen in mijn eerste zwangerschap (na 11 weken mk) extreem last van mijn borsten had. Voor hem zijn de redenen dat ik wel zwanger ben: tijdens mijn eerste mk ging ik rond de 6 weken bijna van mijn stokje in de douche en had ik daarna depressiefachtige buien (maf hè dat je lijf zo extreem kan reageren) en de vorige mk hebben ik het al verloren bij 6 weken. Geen reden tot paniek, aldus mijn man. Ook vindt hij dat ik af en toe onredelijk ben en last van mijn hormonen heb....oeps!

Vanmiddag rond 15.45 uur de echo...Ik vind het zó eng. Vanavond hoop ik in elk geval weer goed te slapen. Dan weet ik in elk geval waar ik aan toe ben.