Even van me afschrijven...

Een paar dagen geleden weer ongesteld geworden, weer een ronde niet gelukt, dus ik zeg hallo ronde 18.
Ik weet dat er meiden zijn die veel langer bezig zijn en wij zijn nog maar 1,5 jaar bezig maar ik baal zo dat het ons maar niet lukt om zwanger te worden en blijven.
Ik ben ondertussen wel 2 x zwanger geweest, 1 x MA bij 8 weken en 1 x vroege msikraam maar helaas mochten deze kindjes niet bij ons blijven. Van wachten en hopen naar blijdschap naar verdriet, boosheid omdat ik het oneerlijk vind, naar weer wachten en dan korte blijdschap, naar weer een keer slikken en een traantje wegvegen naar dan maar weer wachten en hopen.
Momenteel heb ik ook geen contact meer met mijn moeder, ze wil niks horen over onze weg naar een kindje, ze leeft totaal niet mee en heeft enorm pijnlijke opmerkingen gemaakt, steun vanuit haar kant hoeven we niet te verwachten en dat doet pijn. Gelukkig heb ik een schat van een schoonmoeder die heel erg meeleeft, zo kwam zij meteen naar het ziekenhuis gereden toen ze hoorde dat ik gecurreteerd moest worden.
En iedereen om me heen word 'zomaar' zwanger of 'per ongeluk???' zwanger. zucht..en ik probeer zo enthousiast mogelijk te reageren als de één na de ander mij het nieuws verteld, ergens ben ik wel blij voor hun maar aan de andere kant wil ik het niet horen, probeer mijn tranen in te slikken want wij willen ook zo graag dit nieuws een keer kunnen vertellen. En dan zeg ik tegen mezelf, kop op, onze tijd komt wel. Dan kijk ik naar mijn zoontje die nu 3,5 is, wat een wonder denk ik dan, wat een prachtig mensje! Wat hou ik toch van hem. Gezegend met mijn lieve vriend, want samen zijn we sterk, zijn we één. Kunnen samen huilen, hopen en wachten...en hopelijk ooit, hopelijk binnenkort samen juichen omdat we dan eindelijk mogen zeggen dat we er een tweede aankomt..