30 is het nieuwe 20?!

Poeh, het is zover. Ik ben gisteren 30 geworden. Afgelopen zaterdag een leuk feest gegeven in een barretje van vrienden. Was super gezellig. Maar toch waren er de gemengde gevoelens. Gevoelens die ik niet dacht te krijgen, en eigenlijk niet wil krijgen. 30.. tja. Naast de nodige vrienden met kinderen die rond etenstijd weggingen, waren er ook wat vrienden met kinderen die ook 's avonds kwamen/bleven. Allemaal heel leuk. De gebruikelijke vragen over kinderen ben ik nu wel gewend op mijn leeftijd, maar toch krijg ik er steeds vaker een naar gevoel van. Niet op dat moment, maar later op de dag... Als mijn man al ligt te snurken en ik denk aan 'later'.



 

Maar later is wel zo'n beetje nu, toch? Jarenlang hebben we gereisd, zijn we naar bijna (voor mijn gevoel) alle uithoeken van de wereld geweest. We werken fulltime, zijn 2-verdieners, hebben een eengezinswoning en 2 honden. Het kan allemaal niet op. Steeds vaker boeit dit me allemaal niet meer. Ik wil niet meer rondreizen in Sri Lanka. Ik wil niet duiken in Thailand. Ik wil niet in een ijsgrot slapen. Ik wil niet méér verantwoordelijkheden op het werk, geen carrierestappen en geen fusies. Ik wil op een camping in Noord-Frankrijk luieren. Ik wil in het weekend naar de stacaravan van mijn ouders nabij de Utrechtse heuvelrug. Ik wil naar de babydump en naar de Ikea op zondag. Ik wil zaterdag met de vrienden met kinderen ook naar het strand of naar het meertje. En dit alles mét een kindje. Met óns kindje.


 



Of ik zwanger kan worden? Geen idee. Nooit geprobeerd. Mijn man is er namelijk nog niet aan toe. Of hij kinderen wil? Ja, dat wel. Maar 'later'. Heb ik het hem wel eens gevraagd? Ja, natuurlijk. Mijn vragen en verlangen borrelen dagelijks onder de oppervlakte. Mooie namen die ik langs hoor komen, op wie hij of zij zal gaan lijken, of mijn/zijn ouders lieve opa's en oma's zouden zijn. Al dit soort wensen en gedachten komen dagelijks voorbij. Ik wil ml niet dagelijks met deze info overspoelen. Ik merk dat het hem allemaal aanvliegt.




 

En nu ben ik 30 en zit ik met mijn dure pumps, mooie pantalon en gestoomd colbert op mijn fulltime job. Over 2 weken vliegen we naar Panama voor een rondreis. Vanavond kom ik thuis en gaan we uit eten (gisteren was lievelingsrestaurant dicht). Daarna zullen we ongetwijfeld (beschermde) seks hebben. Dit zou ik allemaal willen inruilen voor een gezamenlijke kinderwens. Niet alleen van mij, maar ook van mijn man. Dat we samen achter de keuze voor kinderen staan. En dat we in plaats van naar het restaurant, naar Ikea gaan om Zweedse balletjes te eten en om daar een ledikantje uit te zoeken. 

1666 x gelezen, 6

In Zwanger worden

reacties (0)


  • Baby2be

    Je verhaal klinkt een beetje als mijn leven een paar jaar geleden. Uiteindelijk toch nog met 32 jaar carrière gevolgd en met manlief naar China verhuisd voor werk (allebei fulltime baan ook daar) en met 34 jaar daar een dochter gekregen! Ondertussen terug in Europa (niet Nederland) en weer allebei een fulltime baan (parttime bestaat niet hier) en nu met 38 jaar zwanger van 2e, wat later dan gepland, met name omdat we een keer een normaal/rustig jaar wilden met z'n drietjes.

    Dus ik ken je gevoel dat je het ene uitsluit als je voor het andere kiest, maar dat is in de praktijk niet zo. Je kinderwens lijkt te groeien dus zou eens met je man bespreken waar hij precies op wacht, het perfecte moment (alsof je dat sowieso te kiezen zou hebben) bestaat niet ;)

  • droomboom

    Thanks voor je bericht! beetje hetzelfde hier. Er was ook een tijdje sprake van een emigratie geweest, maar die is niet doorgegaan.

  • Johann

    Tussen 30 en 35 is nog ideale tijd om kinderen te krijgen. Ik ben zelf 38...en naar allerwaarschijnlijkheid zwanger...nog even testen.

    Ik had ze wel eerder gewild...maar was nog niet de ware tegen gekomen..

    Sinds me 30ste krijg ook altijd de vraag...wanneer begin jij.....ik zij altijd als de tijd rijp is, komt het van zelf wel

    Maar geniet nog maar lekker...30 is nog echt niet oud...het kan over een x aantal jr ook nog.

    Succes

  • Barbamammie79

    Wat kun jij goed en leuk schrijven! Het leest als een trein

    Maar ok... dat vroeg je niet.

    Ik snap je helemaal... ga er toch eens samen goed over praten zou mijn advies zijn. Hij moet het natuurlijk ook echt willen. Maar het leven houdt niet op met een baby.... misschien is je man daar bang voor??

    Het is ook een enorme verrijking namelijk..... ik vind eigenlijk dat mannen er meestal eindelijk volwassen door worden.. haha.

    Misschien hem uitleggen dat het zwanger worden nog best een tijd kan duren... onverhoopt. En de kans op een gezond kind en een gezonde zwangerschap ook wordt beïnvloed door leeftijd.

    Eigenlijk iedereen die ik spreek na de geboorte van hun kind hoor ik zeggen: als ik wist hoe leuk het was... dan waren we er eerder aan begonnen! Echt, dat heb ik vaak gehoord.

  • Ize

    Het 1 hoeft het ander niet uit te sluiten hoor .

    Het ene stel doet er 10 jaar over voordat ze weer verder kijken dan een camping of park in de buurt, de ander trekt met de 10-maanden oude baby in verweggistan van plaats naar plaats op hun rondtrektour. Kinderen hoeven daar niet per definitie een belemmering voor te vormen zolang je als ouders maar bereid bent rekening te houden met je kleintje(s).

    Kortom, het contrast wat je schetst hoeft helemaal niet zo groot te zijn. Misschien is het een optie het vanuit een ander standpunt aan te kaarten?

    Succes

  • droomboom

    Hoi Ize, bedankt voor je reactie. Ik heb ook al gezegd; we kunnen gewoon nog gaan reizen. Het is toch ook leuk om dit met een kleintje te doen. Daar is man het ook wel mee eens. Ik ben benieuwd naar jou idee over het gesprek vanuit een ander standpunt (?).

  • Ize

    In plaats van het te benaderen in de vorm 'ik heb een kinderwens', zou je kunnen proberen tijdens de gewone dagelijkse dingen het idee van een kindje in die situatie erbij te schetsen. En dan niet op een manier 'dan kan dit niet meer, dan kan dat niet meer', maar bijvoorbeeld als jullie aan het eten zijn je afvragen wanneer zo'n kleintje het diner wat jullie aan het eten zijn mee zou mogen eten of proberen erover te grappen. Ik vind het lastig uit te leggen, maar gewoon, tijdens de dagelijkse dingen 'het idee' van dezelfde situatie met een kindje erbij op een positieve manier het gesprek in gooien. Zodat je een plaatje schetst, een beeld geeft van hoe het zou kunnen zijn.

  • mamavanmijnlief

    Herkenbaar. Ik ben op een avond in huilen uitgebarsten. M'n vriend helemaal verbaasd 'wat is er lieverd?'. 'Ik wil zo graag een beeeeebiehie! En ik heb geen flauw idee hoe lang dat nog gaat duren'. Het kwam vanuit m'n tenen en heeft blijkbaar geholpen. M'n vriend zei dat hij nog even aan het idee wilde wennen, anticonceptie die we nog in huis hadden opgemaakt en toen gestart met proberen.

    Succes!

  • Baby1603

    Wat verdrietig, ik voel het door de woorden heen. Ik herken het, mijn man heeft altijd gezegd op zijn dertigste pas vader te willen worden. Toch zei hij dit jaar ineens: zullen we gaan kijken of het lukt? Ik zou het opengooien, alles. Wat je voelt, waarom je het zo graag wilt... wat verwacht je van hem? Je bent niet eeuwig jong, dus hoelang wil hij nog wachten? Als je laat begint aan een eerste en je besluit nog een tweede keer te willen kijken of het lukt, dan ben je ook al een stuk ouder. Al zijn er genoeg vrouwen die later aan kinderen beginnen tegenwoordig, jij bent er nu aan toe dus praat erover.

  • Ekyam83

    Je gevoelens zijn zo herkenbaar.... Mijn ex zei ook altijd 'later'. En toen die relatie stuk liep dacht ik dat het niet eens meer zou gaan lukken. Toen vond ik mijn huidige vriend en die heft ook een grote kinderwens en we zitten nu in 'Ronde 1.

    Het helpt denk ik echt als je er met hem over praat. Het is misschien lastig, maar vertel hoe je je voelt.

  • Ukkie88

    Mooi geschreven.

    Mijn partner zei als wij het over kinderen hadden ook.... later..... komt wel..... wil wel kinderen maar nu nog niet.

    Nu waren wij 26 en 27 dat wij met onze kinderwens begonnen. Maar mijn partner had wel een zetje nodig....

    Nu bijna 3 jaar later ben ik eindelijk zwanger met medische hulp.

    Dat hadden wij ook niet verwacht en ik ben blij dat ik die bewuste dag gezegt heb wat ik te zeggen had en wat mijn gevoelens waren.

  • Thalie

    Wat heb je dit mooi beschreven... Kan je hem dit niet gewoon laten lezen en het er dan nog eens over hebben?

  • Barbamammie79

    Goede tip! Laat het hem lezen... ook met alle reacties.

  • Ragazza

    Lastig dit, maar ook tot op zekere hoogte herkenbaar. Hier twijfelde vriendlief ook heel erg, hij gaf aan dat hij niet zeker wist of hij er wel klaar voor was. Vooral vanwege mijn sterke wens hebben we op een gegeven moment toch besloten ervoor te gaan.

    Rond de tijd dat we verminderd vruchtbaar bleken, sprak hij met een collega/vriend die net vader was geworden. Hij sprak in dat gesprek zijn twijfels uit en die collega herkende dat van zichzelf ook. Hij wist vriendlief er echter ook van te overtuigen dat het in zijn geval helemaal goed gekomen was toen het kindje er eenmaal was. Hij concludeerde zelfs dat als hij gewacht had op dit gevoel, hij misschien wel nooit het gevoel zou krijgen dat hij er echt klaar voor was en nooit dit geweldige avontuur had mogen meemaken. Dit heeft mijn lief over de streep getrokken en nu hij eenmaal vader is, blijkt hij een natuurtalent.

    Misschien hebben wel veel meer mannen dit. Misschien jouw man ook. Leg in ieder geval uit wat jij voelt en waar jij behoefte aan hebt, zonder er te veel druk op te leggen. Misschien kan hij eens uitleggen waarop hij wacht. En misschien helpt het hem ook wel om met vrienden te praten die al kinderen hebben... Succes in ieder geval!

  • Lillybell

    Ik zou mijn wens nog eens concreet met hem bespreken, en ook zeggen dat later voor jou nu is. Hopelijk voelt hij er zich nu ook klaar voor en zijn jullie snel richting babydump en ikea ;)