M'n man werkt 5 dagen in de week met daarbij 1 x in de paar weken ook het weekend.
Ikzelf werk maar 2 dagen in de week, zodat ik zelf zoveel mogelijk voor m'n kleine mannetje kan zorgen.
Het is ondertussen een klein handenbindertje met 14 maanden.
Ik geniet er ontzettend van en ben ook heel blij dat ik nog zo'n mooi kindje verwacht.
Maar tussen mijn man en mij loopt het niet echt lekker.
Ik voel me meer een huisgenoot, schoonmaakster, kok en moeder van z'n kind, dan dat hij me het gevoel geeft dat hij van me houdt als zijn vrouw.
Hij denkt dat hij nog bij z'n moeder woont ofzo, die alles voor hem doet en regelt.
Doet zo goed als niks in huis, als er iets met of voor B gedaan moet, moet ik het hem vertellen of bevestigen van wat hij denkt.
Voorheen deed hij nog de boodschappen en zelfs dat kan ik nu doen. Als ik er wat van zeg dan doet hij een paar dagen wat meer, maar dan houdt het al weer gauw op.
Zijn leven moet maar gewoon doorgaan zoals hij voor B gewend was.
Geen rekening houdend met mij plant hij bijvoorbeeld vorig jaar al een weekend weg met vrienden en besluit mij dat een weekje voor het weekend te vertellen.
Nu is hij ook vanmorgen weer weg en ben ik weer alleen.
Af en toe voel ik me echt van 'waarom ben ik met hem getrouwd?'
En ik zal nu heus geen scheiding aanvragen, je moet wel vechten voor je huwelijk en je gezin.
Maar dit ga ik niet m'n hele leven volhouden zo.
Ik weet dat we een moeilijke periode achter de rug hebben met alles wat er vorig jaar is gebeurd, maar ik had m'n leven zo anders voorgesteld.
Ben ik nou zo'n zeur, zo onredelijk?
reacties (0)