Wat een kriebels

Mijn lichaam is er duidelijk klaar voor.
Een 2e zwangerschap.
Om mij heen zijn er weer steeds meer zwanger,
en ondanks dat ik tegen mezelf heb gezegd te wachten tot oktober...
Het kriebelt.
Behoorlijk.
Ik heb zin om weer te voelen dat er nieuw leven in me groeit.
Ik kijk er naar uit om weer ontzettend te pronken met mijn steeds groter wordende babybuik.
Soms krijg ik een soort jaloers gevoel als iemand vertelt zwanger te zijn.
En ik zie weer steeds meer mooie bolle buikjes, wat je niet zo opvalt als je er niet mee bezig bent.

Ik geniet ontzettend van mijn zoontje. Het is een kleine draak. Heerlijk ondernemend, altijd vrolijk!
Hij is een ontzettend makkelijk kind!
Van de zomer lekker met m'n gezinnetje op vakantie.
En wat heb ik daar ongelooflijk veel zin in!
Er zijn nog een heleboel dingen die gaan komen, en waar ik zonder bij na te denken vol van wil genieten.
Met m'n man en m'n zoontje.
Oktober is hij 1.5 jaar. Mooie leeftijd om verder te kijken/proberen.
Om te zien of we hem een broertje of zusje kunnen geven.

Maar ow wat kriebelt het toch.
Ik kan alleen maar hopen dat het niet weer een jaar duurt voor we dan uiteindelijk pas zwanger zijn.

Maar dat is een zorg voor later.
Eerst genieten van wat ik nu al heb. Genieten van m'n gezin. Genieten van m'n zoontje.
Want wat gaat die ontwikkeling, het opgroeien, snel.
Te snel.
Het is ontzettend leuk om te zien. En om steeds meer interactie te hebben.
Maar m'n kleine afhankelijke, niets kunnende, kleine minimensje is weg.
Hij is gegroeid naar een niet zo afhankelijke, ik wil niet alleen maar knuffelen, ik wil spelen en dingen doen die niet mogen, stoere kleine vent.
En ik hou onvoorwaardelijk, ongelooflijk, oneindig veel van hem!

Dus we wachten nog even. We genieten nog even van dit moment. Het gaat al veel te snel. En voor ik het weet, is het zover.

Tot snel.