Achtbaan

De afgelopen 6-7 maanden zijn een echte achtbaan geweest.
Vanaf 2 weken na de geboorte zijn we elke maand voor controle in het ziekenhuis geweest.
Elke keer weer wegen, meten, saturatie en een echo. Zo af en toe en ECG. Daarna nog naar de dokter zelf, welke elke keer weer een ander was, die ook weer wilde voelen en luisteren.
Jongen, wat was je elke keer weer flink!
Dat je op het eind van een ruim 2 uur durende afspraak er geen zin meer in had en begon te huilen, kon ik helemaal begrijpen. Het liefst huilde ik met je mee.
Bij de controle in augustus vond de arts het tijd om je in 'het team' te bespreken. Het ging nu nog goed met je en je conditie was nog goed, dus de operatie nog verder uitstellen met het risico dat je ging inleveren leek niet verstandig.
Je gewicht kwam immers niet goed mee. En de vernauwing in je longslagader werd ook meer.
Oef, daar had mama nog niet op gerekend, aangezien er bij de vorige afspraak, een maand daarvoor en bij een andere arts, gezegd was dat ze het nog wel 3 maanden wilde aankijken.
Afijn, het was een overleg. Dat betekende niet dat er meteen definitief iets ingepland ging worden.
Een week later belde de arts...er ging gepland worden.
Oke, gepland worden dus..Maar dan kan het zo nog 6, misschien wel 8 weken duren.
Weer een week later, de okplanning. De week erna werd je verwacht.
Het voelde als een klap in mijn gezicht. Hetgeen waar ik zo tegenop zag, waar ik zo ontzettend bang voor was, was gepland en definitief. Het was ECHT, en ik kon me er niet voor verstoppen.
Gelukkig ben je nog klein en is het litteken wat je er aan over houd je enige herinnering hieraan.
Donderdags werd je verwacht. Je werd nog door 5 verschillende mensen gezien en beoordeeld. Notitie werden gemaakt.
Er moest bloed geprikt, en weer was je flink. Wat ben ik trots op jou!
De nacht van donderdag op vrijdag moesten we blijven, maar we konden met z'n 3en in de ouderkamer.
Jij hebt heerlijk geslapen, onwetend van wat er komen ging. Ik heb nauwelijks geslapen en heb vooral veel liggen huilen.
M'n lieve kleine mannetje, m'n alles, een hartoperatie. Als het maar goed gaat, het moet goed gaan. God laat het alstublieft goed gaan.
Vrijdagochtend om kwart voor 8 brachten we je naar de ok. We mochten allebei mee tot je sliep. En wat is het ontzettend moeilijk je te zien liggen op de operatietafel met je kleine operatie jasje aan.
Happend en likkend naar het narcosemasker. Het was zoetig was verteld en dat vond je wel lekker zo te zien.
En toen moesten we weg. En begon het wachten. 5 uren lang. Gelukkig waren de opa's en oma's er, zodat we steun en afleiding hadden.
Tegen 1 uur werd er gebeld. De operatie was klaar en je werd naar de ic gebracht.
Gelukkig, je hartje is het weer gaan doen nadat je van de hartlongmachine gehaald was. (Mijn grootste angst in heel het verhaal)
Wat zag je eruit. Allemaal infusen, drains, de beademingstube, ecg plakkers en de saturatie meter. Met daarbij al het verband.
De dagen erna waren zwaar, vooral voor jou. Ik heb je nog nooit zo ongelukkig, pijnlijk en verdrietig gezien. M'n hart brak.
Maar na 3 dagen mocht je van de ic naar de hc en na 5 dagen mocht je weer mee naar huis.
Wat, nu al. Ze hadden 7-10 dagen, misschien wel 2 weken gezegd.
Fijn dat je al weer mee mocht, want dat betekende immers dat je het hartstikke goed deed, maar ook ontzettend spannend om die zorg thuis te hebben.
Gelukkig was ik 6 weken vrij, zorgverlof, en kon ik goed voor je zorgen.
Je knapte snel op en werd weer de oude. Of beter zelfs. Je kreeg meer kleur en wat meer om het lijf.
Nu konden we pas zien hoeveel je hart al die tijd van je had gevraagd.
Mama is ondertussen alweer voor de 2e week aan het werk, de tijd is voorbij gevlogen, en jij doet het ontzettend goed. Ik heb me in mijn leven nog nooit zo trots en gelukkig gevoeld.
De controles zullen voorlopig nog wel even blijven en langzaam afgebouwd worden. Maar de grootste en engste looping van deze achtbaan hebben we gehad.

Lieve kleine vechter IK HOU VAN JOU!