De schommel van emoties

Hoi lieve babybytes-vriendinnen,

Waar moet ik beginnen...
Ik dacht maar weer een blog te typen. Iets van je af schrijven/praten schijnt immers te helpen.
hoop het maar...

Ik heb last van verschillende emoties. Al een week of 2.
Aan de ene kant ben ik boos en gefrustreerd, aan de andere kant ben ik verdrietig. Het vliegt van het een naar het ander. En uiteraard in m'n allerliefste man daar de dupe van.
Ik ben boos. Op mezelf, op m'n lichaam, op iedereen. Ik ben gefrustreerd dat ik zo boos ben en ik ben verdrietig omdat het me niet lukt die frustratie en boosheid een plekje te geven.
M'n hoofd zit zo vol met alles dat ik niet weet waar ik moet beginnen met vertellen.

Beginnen bij het grootste en moeilijkste punt.
28 februari zou ik uitgerekend zijn.
Ik zou me nu moeten voorbereiden op een komende bevalling en niet op een komend medisch gebeuren.

Ik ben boos, omdat mijn kindje me is afgenomen. Het was welliswaar erg pril, maar het was wel mijn kindje.
Ik ben boos omdat het mij niet lukt opnieuw zwanger te worden.
Ik ben boos op iedereen die wel gelukkig en blij en zwanger is.

Ik ben gefrustreerd, omdat ik niet boos wil blijven over iets wat ik niet in de hand heb. Iets wat de natuur regelt.
Ik wil niet blijven hangen in die boosheid. Dat werkt het misschien allemaal wel tegen, waardoor het nog langer duurt om zwanger te worden.
En waarom ben ik zo boos op iedereen? Iedereen heeft toch recht op geluk. Iedereen heeft toch net zo veel recht op een kindje als wij.

Verdrietig. Tja, na 1,5 jaar wil je toch wel een keer dat je ook blij kan zijn. Dat je met trots aan de hele wereld kan vertellen dat je papa en mama wordt.
Ik doe zo goed me best. Doe alles wat ik maar zou kunnen doen om het beste, lekkerste, zachtste plekje in m'n buik te creëren. Neem pillen, drink geen alcohol, rook niet.

En dan word ik weer boos. Want ik had het. Het is me afgenomen door moeder natuur. Maar ik had het. Ik had het bijna in m'n handen kunnen hebben.

Met manlief heb ik het niet over mijn emoties op deze manier. Hij weet dat ik er moeite mee heb. Hij weet hoe graag ik het wil en hij is net als ik verdrietig dat het zo lang moet duren. Maar door al die emoties in mijn hoofd, ben ik al een week of 2 niet de gezelligste persoon om mee samen te zijn. Ik kan van lief en knuffelig in 1 keer omslaan naar chagrijnig. Ik kan met manlief gek zitten doen en dan het volgende moment tranen in m'n ogen hebben.

Ook nu tijdens het schrijven van deze blog zitten de tranen hoog. En ik WEER boos op mezelf. Boos omdat ik het me zo laat grijpen. Waarom kan ik niet gewoon m'n leven leven en wel zien wanneer het komt. Deze maand is overigens wel extreem qua emoties. Ik merk het zelf in m'n werk. M'n lontje is eigenlijk te kort. Heb erg last van m'n hyperventilatie (die is al chronisch, maar bij spanning/stress is dat extreem aanwezig).
Misschien ben ik onbewust nog wel meer bezig deze maand met m'n miskraam dan alle voorafgaande maanden.
Ik kan alleen maar hopen dat het volgende maand weer een beetje beter met me gaat, want als het zo blijft weet ik niet hoe lang ik het nog vol houdt.
Ik heb in ieder geval veel respect voor alle stellen die nog vele malen langer wachten dan ik.

Stiekum duim ik dat ik volgende week, wanneer ik mijn eisprong verwacht, zwanger raak. Rond de datum van de geboorte van ons andere kindje, wat niet zo heeft mogen zijn, zwanger raken van een nieuw wondertje. Dat zou ik pas een echt wonder noemen.

Sorry voor deze 'zeurblog'. Ik weet niet of ik kan zeggen dat het oplucht, maar ik heb het in ieder geval geprobeerd.

Liefs Dromer