Huisarts gebeld

Hoi dames,

In de blog van gisteren had ik het er over. Ik zou vandaag de huisarts bellen. Ik zou vragen of ik bloed mocht laten prikken om te kijken of daar misschien iets uit zo komen waardoor het allemaal zo lang duurt.

Vandaag heb ik ook daadwerkelijk gebeld. De zenuwen gierend door m'n lijf.
Assistente uitgelegd waarom ik belde en wat ik zelf graag zou zien gebeuren. Ze snapte de situatie en zou met de huisarts overleggen wat de volgende stap zou zijn.

2 uur later belt de assistente me terug. Weer de zenuwen door m'n lijf. Want wat zou de volgende stap zijn? Zou ik bloed mogen laten prikken, of stuurt hij ons meteen door naar het ziekenhuis? Ik had ergens al een beetje met het laatste rekening gehouden.
Maar toen vertelde de assistente me iets, waar ik toch echt géén rekening mee had gehouden...
Hij laat me geen bloed prikken. 
Bij een regelmatige cyclus is er sprak van een ovulatie. Aangezien ik een regelmatige cyclus heb (zie profiel) heeft bloedprikken geen zin volgens hem.
Hij wil daarom kijken of het sperma van mijn man wel van voldoende kwaliteit is.
Een sperma onderzoek dus...
Dat mag ik manlief vanavond als hij uit zijn werk komt dus 'even' gaan vertelllen.
Mijn man zit bij een andere huisartsenpraktijk. Wat in dit geval vind ik lastig is. Hij moet dus contact opnemen met zijn huisarts, dan moet daar weer het verhaal gedaan worden. Vervolgens moet hij dus zo'n onderzoek aanvragen.

Dat de assistente me dit zei, stelde me een beetje teleur. Mijn huisarts doet nooit 'moeilijk'. Ik bel maar zelden, maar als ik dan bel omdat ik iets nagekeken wil hebben stemt hij daar eigenlijk altijd wel mee in. Nu dus niet...

Daarnaast heb ik het afgelopen jaar, vanaf voor maar zeker na de miskraam, altijd gedacht dat het allemaal aan mij lag. Dat mijn lichaam 'kapot' is. Dat ik mijn man geen kindjes zal kunnen geven. Elke keer dat ik ongesteld werd, zag ik het weer als het falen van MIJN lichaam en niet als dat van hem. En nu wordt dat voor nu even omgedraaid.
IK heb een regelmatige cyclus, dus ik ovuleer. Dus voor nu zien ze het niet als weigering van MIJN lichaam, maar van dat van hem.

Hoe leg ik het mijn man uit vanavond. Hij stemde er mee in dat ik zou vragen om bloed te laten prikken. Hij vind de stap om evt naar het ziekenhuis te gaan erg groot. Hij wacht liever nog een maandje. Om na die maand weer te zeggen dat hij een maandje wil wachten. En dan wordt er ineens van hem vanalles verwacht.
Moet hij zorgen dat hij sperma in een bakje opvangt. Moet hij daar mee over straat, naar het ziekenhuis, afgeven aan een balie waar dan hoogstwaarschijnlijk een vrouw achter zit. Oeff, dat is nogal wat anders dan een beetje bloed afstaan.

Ik hoop dat hij vanavond de rust heeft om het er even met me over te hebben. Dat we samen tot de juiste beslissing kunnen komen.

Ik ga in ieder geval vandaag of morgen maar 3 dozen ovulatietesten kopen. Zodat ik zodra mn menstruatie over is meteen kan beginnen met testen, want misschien heb ik wel een hele vroege eisprong. En ik zal braaf m'n foliumzuur blijven slikken. En we zullen op de juiste momenten seks hebben. En dan hoop ik dat de rest allemaal niet meer nodig zal zijn.

Liefs Dromer