Ik word maandag ingeleid m.b.v. een ballon

Hoi dames.

Eindelijk is er een einde in zicht.

Ik heb lang niets meer geschreven, maar vind het toch wel fijn om even mijn verhaal te doen. Al is het alleen maar om zelf over een maand terug te lezen.

Het begon bij de 20/21 weken zwangerschap. Pijn in mijn lage ondderrug en uitstrlingen naar mijn benen. Naar de huisarts geweest, die gaf aan dat het mijn bekken waren. Die gaan zich voor bereiden op de bevalling en omdat ik ook hypermobiel ben, was het niet zo gek dat ik er last van zou krijgen. Alles is bij mij al soepeler en nu helemaal en dat gaat pijn doen zij ze. Ik moest het 2 weken aan kijken. 2 weken later werd het erger, weer naar de huisarts, nu die van mezelf. Hij zij "zwangerschap gerelateerde bekkenklachten' in de volksmond "bekkeninstabiliteit'.  Ik moets hiermee naar een fysio en die zou me helpen. Maar de klachten worden tot op de dag vandaag elke dag een beetje erger.

Ook is mijn bloeddruk te hoog en heb ik hier medicijnen voor gekregen. Deze werken goed! Gelukkig.

Tevens houd ik veel vocht vast en heb ik enorme hoofdpijnen. Ook ben ik elke dag misselijk. Ik heb steeds het gevoel dat ik moet spugen. En 's avonds begint de maagzuur.

Omdat ik me vaak heel slecht voel. Het gevoel dat ik neerval, enorme misselijkheidsaanval, lichtflisten voor me ogen. Heb ik bloed laten prikken en daar bleek bloedarmoede. Dus naast de 3 pillen voor de bloeddruk heb ik er nog één voor het ijzer.

Voor het maagzuur heb ik er ook één bij gekregen. Die werken echt super tegen het maagzuur.

4 weken geleden kwam er weer wat nieuws bij, pijn in me rechtse pols. Vooral 's nachts. Ik kan me deken niet eens optillen 's nachts zo'n pijn. Ik had het voorgelegt bij de gynaecoloog en die gaf aan misschien carpaletunnel syndroom. Ik heb het weekend afgewacht en ben toen toch naar de huisarts gegaan. En jah hij concludeerde al vrij snel het carpaletunnelsyndroom. Ik meost 3/4 weken een brace dragen en als deze niet werkt dan krijg ik een spuit in me pols en als dat niet werkt, word ik geopereerd. Na al bijna 3 weken die brace om te hebben, werkt t voor geen meter. Dus dat word een spuit in me pols ergens volgende week of die week erna ben ik bang.

Toen ik 33 weken en 6 dagen zwanger was, was ik met mijn man even boodschappen doen, tenminste ik in de auto en hij de boodschappen doen. Ik begon me heel duizelig te voelen, alles draaide. Thuis rustig uit de auto en naar de bank. En daar begonnen ze, de pijnlijke harde buiken. ooohhhh heeel fijn, niet. Ik ben ze gaa bijhouden. En jah om de 3 minuten en steeds hielden ze een minuut aan. Het leek wel een herhaling van mijn vorige zwangerschap, ging precies hetzelfde. Dus na anderhalf uur de triage gebeld en ik moest langskomen. In het ziekenhuis aan de ctg en het bleken echt weeen te zijn. Ik moest wachten er zou overlegt worden. Ik moest nog 2 uur blijven om te kijken wat de weeen deden. Ze bleven aanhouden en moest die nacht in het ziekenhuis blijven. Ergens vroeg in de nacht zijn de weeen gestopt. De olgende ochtend begonnen ze weer, maar stopte al snel weer. Ik moest blijven tot einde van de middag, toen mocht ik eindelijk naar huis. ooh weer lekker hectisch.

Ik ben blij dat ik een hele lieve gynaecoloog heb. Ze ziet aan me dat ik het zwaar heb en het eigenlijk niet meer trek. Ik kan niet genieten, en ik heb nog een zoontje waar ik graag gewoon mee wil spelen enzo. Ze zij "we gaan met 38 weken inleiden! Ik zeg dit nu maar voordat je er zelf om gaat smeken". Ik was zo blij toen ze dat zij, ook weer niet want zag ik er zo slecht uit.

Tevens heeft mijn man het heel zwaar. Dat heeft hij het al langer. Vanwege een gebeurtenis vroeger in zijn leven. Er zijn gelukkig maar heel weinig mensen die kunnen weten hoe het voelt om mee te maken wat hij heeft mee gemaakt. Hij heeft dit nooit een plekje kunnen geven. Zijn baas is een eikel en maakt alles erger als blijkt dat mijn man een chronische ziekte heeft waar heel veel pijn bij hoort. Ook is er bij hem ADHD vastgesteld en Bourdeline en nog even alsof het niet genoeg was ook PTSS. Samen zijn we nu fc knudde. We kunnen niet zoveel doen, omdat we beide veel pijn hebben. Maar alles moet wel gebeuren. We waren begonnen aan een verbouwing voordat we wisten dat ik het zwaar ging krijgen en voordat de pijn bij mijn man zo heftig was. Gelukkig heeft mijn man de liefste familie! Zijn stiefmoeder en zijn oma hebben ons geholpen met schoonmaken en de was bij werken. Echt zooooo fijn!

En nu....jah ik zit er door heen. De tranen schieten in me ogen. Ik kan vooral 's nachts janken van de pijn. Ik kan gewoon niet meer. Wat kan ik klagen als ik het zo zeg. maar ik moet het van me af schrijven. Alles voor me kleine prinsesje, maar mijn prinsje van 19 maanden verdient ook mijn aandacht en dat doet ook pijn, want hij is zo'n lieverd!

Nu heeft de gynaecoloog gister alles nagekeken en heeft ze voor mij een afspraak gemaakt om ingeleid te worden.

Maandag om 7 uur moet ik bellen om te vragen hoe laat ik kan komen. Dit ligt eraan of het druk is of niet. Maar het zal in de ochtend zijn. Dan word er eerst gekeken of er misschien ondertussen voldoende ontsluiting is om de vliezen te breken en infuus voor weeen te gaan geven. Zoniet dan krijg ik een ballon die opgepompt word en die voor onsluiting moet gaan zorgen. Als de kleine meid er na 2 dagen niet is, mag ik doorgaan, maar ook kiezen voor een keizersnede. Dit omdat mijn vorige ook een keizersnede was. Mocht ik het eerder (morgen of wanneer dan ook) het echt niet meer trekken dan kon ik meteen aan de bel trekken.

Dit is zo'n fijn gevoel. Dat het over een weekje als het goed is allemaal voorbij is met die vervelende klachten. Dat ik weer normaal kan bewegen, dat ik met mijn kleine mannetje kan spelen. Dat ik kan gaan wandelen. En dat ik kan genieten van mijn kleine meisje. En dat ik niet meer zo gespannen en prikkelbaar ben en zo baal van al die rot klachten.

Dat ik weer mezelf kan zijn! En kan genieten van mijn gezin! Er kan zijn voor mijn man! En dat we samen sterk zijn en samen genieten van al het moois wat we hebben!