Ik weet het even niet meer...
Ik weet echt even niet wat ik met mezelf aan moet.
Lig nu al een paar uur wakker en moet zo hard huilen dat het gewoon pijn doet. Ik probeer het door de tranen heen een beetje van me af te schrijven in de hoop dat ik daarna kan slapen. Oh wat een intens verdriet. Ik dacht dat ik het allemaal wel aankon maar het zoveel erger dan verwacht.
Daar zat je dan 10 weken veilig in mijn buik. Je mama was ik. En dat wilde ik ook zo ontzettend graag zijn. Nu ben je bij je broertjes of zusjes. Want ook van hen weet ik niet hoe ze geworden zouden zijn. Jullie, mijn lieve kindjes, ik mis jullie zo ontzettend. Waarom, waarom konden jullie niet bij me blijven. Waarom ben ik nu alleen. Je hoort nu veilig in mijn buik te zitten en lekker te groeien totdat je ook buiten mij kan leven en ik voor je kan zorgen en op je kan letten. Nu ben ik alleen en jij bent in de hemel. Mijn kleine lieve Elfje.
Hoe verwerk je dit verdriet? Hoe kun je verder na al zes jaar ellende? En waarom voel ik me zo alleen en leeg? Waar zijn mijn kindjes? Waarom zijn ze niet bij mij? Vlinder zou al op de basisschool zitten en Puck zou lekker moeten rond hobbelen. En jij Elfje, jij zou nu 13 weken bij me zijn. En op 11 augustus zouden we je met heel veel liefde ontvangen en opnemen in ons gezin.
Nu zit ik hier alleen op bed. Mijn man is skiën met zijn familie. Ik wilde niet mee. Had geen zin, voelde me niet lekker. 15 januari, 5 uur weeën. En daarna...niks. Lege handen. Vrijdagavond nog met spoed naar het ziekenhuis want de krampen bleven. Gelukkig was er niets achtergebleven. Ik had 'gewoon' nog last van de bevalling. En de dinsdag erna maar weer aan het werk. Thuiszitten heeft ook geen zin. Wat een ellende. Gelijk weer lange dagen en veel stress. En ondertussen kan het me stiekem niets schelen. Het enig dat me wat kan schelen zijn jullie. Vlinder, Puck en Elfje. Mijn kinderen.
Moeder zonder kinderen.
Liefs Do
reacties (0)