Elfje is niet meer...

Hi lieve meiden,

Gistermiddag om 16.15 uur is ons Elfje met 10 weken en 2 dagen geboren. Voor mij is het echt het verlies van een kindje. Het is meer dan een zwangerschap of een miskraam. Het is mijn derde miskraam in 5 jaar. Ik heb nog geen gezonde kinderen op de wereld kunnen zetten. Er is meer verdriet dan voor alleen Elfje. 

Het verhaal van Elfje:

18 november 2013 had ik mijn derde IUI in het nieuwe ziekenhuis. Het aftellen tot 3 december was super spannend. En ja hoor, ik was zwanger! Ik gilde het uit in de badkamer en mijn man had tranen in zijn ogen. Eindelijk was het gelukt. Op 19 december hadden we al de eerste echo. We kwamen vol goede moed binnen en waren benieuwd of het er wel 1 was en of we het hartje al zagen kloppen. De arts was heel direct. 'Ik zie alleen een vruchtzakje en een voedingszakje, er is geen vruchtje en die moet er nu wel zijn

.' We schrokken ons helemaal kapot. Dit is niet wat we hadden verwacht. Vol met verdriet liepen we het ziekenhuis uit. Nu was het wachten op de miskraam. De kerstdagen waren verschrikkelijk. We hebben de meeste afspraken afgezegd en zijn op de bank blijven hangen.

De week erop weer naar het ziekenhuis voor een controle echo. Ik voelde me nog steeds super zwanger en er was nog helemaal geen bloedverlies geweest. De arts zet het scherm aan en we zien een vruchtje met een hartslag! Wat?! Het voelde alsof ik zweefde zo gelukkig en blij. De arts zei dat de groei twee weken achterliep en dat de hartslag wel langzaam was. Maar het kan allemaal goed komen. Jeetje, wat een achtbaan aan gevoelens. Op het werk vonden mensen dat ik straalde. Ik voelde me ondanks de verschillende kwaaltjes ook echt goed. Natuurlijk speelde in mijn achterhoofd de hele tijd de gedachte dat het ook nog fout kon gaan. Maar hoeveel kan een mens hebben? Dit kan toch niet misgaan? Dat zou echt zo onmenselijk zijn.

2 januari 2014 weer naar het ziekenhuis. Nu 8,5 week zwanger. Net voor we naar binnen mochten kreeg ik een heel raar gevoel. Ik werd super warm en voelde me benauwd. Eenmaal binnen ging het scherm weer aan. Na een paar seconde zei de arts:'jongens, ik zie geen hartslag meer.' Het voelde alsof ik door de grond zakte. Alles was opeens weg. Elfje was niet meer. En daar liep ik dan het ziekenhuis uit met mijn overleden kindje nog in mijn buik. Van de arts moesten we die week even afwachten wat mijn lichaam zou doen. 9 januari mochten we terug komen om te overleggen.  Die week gewoon naar mijn werk gegaan maar wel met een super naar gevoel. Ik nam niets meer serieus en was heel erg verdrietig. Ik bedoel hoe kun je je druk maken over bijvoorbeeld project-uren als je met je overleden kindje in je buik rondloopt. 8 januari heb ik me ziek gemeld op mijn werk. Ik trok het niet meer. Voor de collega's die het niet wisten ging het leven uiteraard door. En de collega's die het wel wisten kon je opdelen in twee soorten. Het eerste soort is de vrouw die zich kan inleven of zelf ervaring heeft. Zij brengen hun eigen verdriet mee en dat vond ik lastig in de werksituatie. De ander soort is van de 'goede' opmerkingen. 'Ach, het was nog zo pril' of 'je bent nog jong het kan nog' of 'je kunt in ieder geval zwanger worden'  Nou ja, jullie snappen, ik had even genoeg aan mezelf.

9 januari weer naar het ziekenhuis. De echo zag er bijna hetzelfde uit. Alleen het vruchtzakje was wat groter omdat het geen voedsel kwijt kon. Ook was er wat bloed te zien. Mijn lichaam had al wel geprobeerd het vruchtje af te stoten maar dat was nog niet gelukt. In overleg met de arts gekozen voor medicijnen. Ik mocht ze innemen als ik daar aan toe was. In overleg met mij man besloten dat niet in het weekend te doen. Als er dan iets mis mocht gaan dan ben je aangewezen op de weekendhulp en die zitten in de verloskamers. Dus maandagavond de eerste pil genomen. Deze pil zet de aanmaak van hormonen stil. De dag erop heel licht bloedverlies. Dat vond ik wel fijn omdat mij lichaam zo het signaal gaf er klaar voor te zijn.

Woensdag? 15 januari om 10.30 uur heb ik de tweede lading pillen gehad. Dit was Cytotec. Hier regeerde ik direct heel vervelend op. Ik kreeg het warm en begon heel erg te zweten ook werd het zwart voor mijn ogen. Ik ben net op bed gevallen en ging heel even out. Ik dacht misschien heb ik wel een allergische reactie. Maar na een half uurtje voelde ik me weer redelijk oké. Om half 12 begonnen de krampen. Deze waren vrij heftig en snel achter elkaar. Ik ben natuurlijk nog nooit bevallen dus ik heb ook niet geleerd hoe je deze krampen op moet vangen. Dus ik heb zo goed en zo kwaad als het ging geprobeerd in ieder geval te blijven ademen. Om 12 uur ben ik even in slaap gevallen. Half 1 begonnen de krampen weer, deze keer nog heftiger. Ze voelde heel scherp minder als een kramp maar als verschrikkelijke steken die lang aanhouden. Rond 14.00 uur wist ik gewoon niet meer waar ik het zoeken moest. In het ziekenhuis hadden ze al gezegd dat het gewoon weeën zijn maar daar heb ik dus geen ervaring mee en geen cursus voor gehad! En omdat ik niet zo lekker reageerde op de medicijnen moest ik ook een aantal keer flink overgeven. Hierdoor kon ik geen enkele pijnstiller binnenhouden. Om half 4 werden de weeën iets minder. Ik denk dat het ook hielp dat ik rechtop ben blijven zitten en man mijn onderrug masserde. En om 16.15 verloor ik Elfje. Het was ongeveer zo groot als een vuist. Ik kon het vruchtje zelf niet zien. Direct daarna waren de weeën verdwenen en kreeg ik later gewone menstruatie krampen die bij voorgaande niks meer voorstelde. 

vandaag opgestaan met een leeg gevoel. Ik ben mijn kindje nu echt kwijt. Zometeen rijden we naar het stand om Elfje bij Puck te begraven. En dan herstellen en doorgaan.

Dank jullie wel lieve meiden voor alle berichtjes en jullie medeleven.

Heel veel liefs,

Do