IUI poging 1 mislukt (ronde 42)
Hi lieve meiden,
Nou poging 1 is dus mislukt. Hier het hele verhaal.
Een jaar nadenken
Zoals de meeste van jullie weten heb ik twee keer een miskraam gehad. Éen in 2008 en één in 2010. Tijdens de miskraam in 2010 ben ik naar het ziekenhuis geweest daar hebben we gesproken met een vruchtbaarheidsarts. Deze bood ons vrijwel direct een medisch traject aan. Daar heb ik ontzettend over getwijfeld. We kunnen het toch zelf? Of toch niet? En als je dan kiest voor een behandeling hoever ga je hier dan in. En als je erin zit kun je dan nog stoppen? Ook speelde mijn geloof mee. Kun je zelf keuzes maken als het gaat om het creeren van nieuw leven? Mag je daar hulp bij vragen?
Het afgelopen jaar heb ik heel veel nagedacht en met heel veel mensen gesproken. Mijn man is vanaf het begin af aan grenzenloos. Dat houdt in dat hij alle middelen aan wil grijpen om een eigen kindje op de wereld te zetten. De beslissing lag dus bij mij.
Eind april zijn we weer in het ziekenhuis gaan praten. Wat zijn de keuzes en wat werkt wel en wat niet? Na nog twee testen waren ze er in het ziekenhuis van overtuigd dat wij allebei helemaal gezond zijn en dat IUI de beste oplossing zou zijn. Als ik er klaar voor was dan kon ik bellen voor een ´prikcursus´.
De ´prikcursus´
Op 11 mei ben ik samen met mijn moeder naar het ziekenhuis gegaan. Daar werden we te woord gestaan door een super aardige verpleegster. Ze vertelde wat er allemaal ging gebeuren en wat ik moest gaan doen. Vanaf CD3 moet ik mezelf in mijn buik spuiten met Puregon. En als ik een positieve ovulatietest heb dan moet ik één keer spuiten met Pregnyl. Oke dat was me duidelijk. Direct moest ik een keer oefenen met de naald. Wel heftig. Je steekt een naald van zo´n 1,5 cm in je buik en dan druk je langzaam de Puregon in je lichaam. 5 sec vasthouden en dan de naald langzaam weer verwijderen.
Na de cursus rustig een ijsje gegeten samen met mama om alles even te verwerken, en vervolgens weer aan het werk.
De eerste Ronde
Op CD1 gebeld met het ziekenhuis om een echo afspraak in te plannen. Op CD3 begonnen met spuiten. Na een paar dagen ging het spuiten me wel tegenstaan. Ik kreeg kleine blauwe plekjes en het was een naar gevoel. Ook moet ik vaak in de avond werken en kon ik pas laat spuiten. Op mijn werk weten ze nergens van en dit wil ik graag zo houden.
Tijdens de echo afspraak op CD12 zag de arts 2 groeiende eicellen. Een perfecte score! Dat weekend was het pinksteren en dus was het ziekenhuis twee dagen dicht. Ik kreeg het wat benauwd want de kans was groot dat ik dan zou ovuleren.
Gelukkig kreeg ik op zaterdag een positieve test. Op zondag kon ik naar het ziekenhuis voor de behandeling (op maandag waren ze dicht). De behandeling stelde gelukkig niet zoveel voor. Mijn man moest een uur van te voren zijn ´product´ inleveren. Na een uur konden we naar de verpleegkundige. Zij heeft alles klaargezet en mijn man mocht het inbrengen. Daar was ik heel blij mee. Zo voelde het toch een beetje als ons moment. En toen afwachten....
Wachten...
Dat wachten is echt verschrikkelijk. Dat was het natuurlijk altijd al maar nu was de druk nog hoger. Gelukkig was ik ook druk op mijn werk en moest ik seizoen 7 en 8 van Grey´s A nog zien :) dus de tijd kroop iets sneller voorbij. Ik kreeg er wel een cupmaat bij en ik kon niet meer op mijn buik slapen. Dit herkende ik van mij vorige twee zwangerschappen. De hoop begon levensgrote vormen aan te nemen. Ook mijn man was ervan overtuigt dat het was gelukt. We zouden eindelijk een kindje ontvangen.
De schok
Gister moest ik een presentatie houden voor het personeel en wat klanten. Best spannend want het was een groot evenement. Dus net voordat ik aan de beurt was nog even naar het toilet. De schok was enorm. Ik had het nog niet verwacht, ik had het eigenlijk helemaal niet verwacht. Maar daar was het dan.
Ik kon niks met het gevoel dat vanuit mijn tenen naar mijn traanbuisjes opsteeg. Weg drukken en het podium op, dat was de enige oplossing. Met pijn in mijn hele lichaam heb ik de presentatie gehouden. Mijn liefste collega zag dat er iets was en liep na afloop naar me toe. Ik heb het haar verteld. Zij is nu 24 weken zwanger.
Ik heb niet gehuild ik kon het niet. Gisteravond heb ik een hele doos chocolade weg gegeten en gehuild. Vanmorgen kwam de bevestiging. Een negatieve zwangerschapstest. Ik heb het ziekenhuis gebeld en ook zij bevestigde waar ik al de hele tijd bang voor was. IUI poging 1 is mislukt.
Liefs Do
reacties (0)