Wanneer weet je dat je verder moet
Lieve meiden,
Tijdje geleden dat ik mijn laatste blog schreef. Er is een hoop veranderd. Samen met mijn man heb ik een prachtig huis gekocht. Een huis uit 2004 met mooie blauwe kozijnen en vier slaapkamers. Op mijn werk heb ik promotie gekregen en een hoop waardering van de leidinggevenden. Eigenlijk gaat alles goed...
Vandaag is de eerste dag van mijn vakantie, de eerste sinds juni 2010. Ik ben vandaag alleen thuis en ben mijn zolderkamer aan het schilderen. Een prachtige kamer die ik ga inrichten als werkkamer.
En dan gebeurd het, wat als we altijd met zijn tweeen blijven? Geeft alleen werk voldoening. Of blijf ik altijd dat grote zwarte gat in mijn hart houden?
De afgelopen maanden hebben twee vrouwen die heel dicht bij mij staan een miskraam gehad. 9,5 week en 6 weken. Zij vertelde mij dat ze zwanger waren en ik was ongelofelijk blij voor hen. Maar er was ook de klap. De confrontatie met mijzelf. Kan ik het niet? Kan mijn lichaam iets niet wat andere lichamen wel kunnen?
Met veel verdriet vertelde de vrouwen later dat het mis was gegaan en mijn hart is voor hen gebroken. Dit gun je niemand. Waarom gaat het mis? Waarom moeten vrouwen hier doorheen? Je voelt alles al, je bent zwanger, en dan wordt het van je af genomen. Zo oneerlijk... zoveel verdriet.
19 september 2010 is de dag dat Puck van ons werd afgenomen. Puck was pas 7 weken oud, of misschien nog niet eens. Maar met 7 weken verdween ie. Weg, je droom, je nieuwe leven, je hoop. Straks in Oktober dan missen we Max precies een jaar. Als Puck al zoveel pijn doet dan moet het gemis van Max verschrikkelijk zijn. Ik hoop dat ik er voor mijn familie kan zijn, ik doe mijn best.
De arts gaf ons 40% kans dat het dit jaar zou lukken. Het is 0% gebleken. Hoelang kun je hoop houden? Sinds december 2008 heb ik de hoop vast kunnen houden, maar nu besluipt mij steeds vaker het gevoel dat we samen overblijven. Dat ik in dit grote huis nooit kindervoetjes zal horen lopen....
Wanneer weet je dat je verder moet?
Zo vaak denk ik na over de vele stappen die we nog kunnen nemen. We kunnen naar het ziekenhuis en praten over de verschillende opties. Maar wil ik dat? Ik denk dat elk mens hier verschillend over denkt. Niets is goed of fout. Maar het moet voor jezelf goed voelen. Wil ik dat er een derde persoon betrokken is bij het kind van mijn man en mij? Of wil ik dat niet en blijven we alleen? Oh het is zo verschrikkelijk moeilijk om hier zonder huilen over na te denken. Uberhaupt om hier over na te denken. Altijd heb ik gedacht dat ik jong moeder zou worden. Gewoon zoals dat gaat. Steeds vaker besef ik mij dat het zo 'gewoon' niet is. Als je een gezond kindje wordt gegeven dan is dat het grootste wonder dat er bestaat. Hier moet je niet te licht over denken.
En zo gaat het dus al een tijdje. Elke maand de grote teleurstelling stiekem in mijn eentje. Gelukkig ben ik er door de maand niet meer zo mee bezig. Ik hou niks meer bij, ik heb het overgelaten aan mijn man.
Misschien laat ik het steeds meer los omdat mijn hoop steeds meer vervliegt. Het geloof dat het ons gegeven is ebt langzaam maar zeker weg. De pijn is te groot. Een derde miskraam ga ik denk ik niet trekken.
Ik kom er langzaam achter dat ik vorig jaar niet de tijd heb genomen om het verlies van Puck te verwerken. Twee dagen na mijn miskraam zat ik alweer op mijn werk. Alles gaat goed de buikpijn is weg, en door en door en door...
Is het misschien die achterstallige verwerking die me vandaag zo opbreekt?
Normaal probeer ik mezelf moed in te spreken door het schrijven van een blog. Dat gaat me vandaag niet lukken. De vraag blijft. Wanneer weet je dat je verder moet? En waarmee dan?
Liefs Do
reacties (0)