160 cycli voorbij...

Iedereen is hier maar aan het rondes tellen, en een tijdje terug heb ik precies berekend hoeveel 'rondes'  ik al achter de rug heb. Toen ik me aanmeldde op dit forum ben ik begonnen met tellen vanaf het moment dat ik met mijn huidige donor ben gaan insemineren (nu ronde 17 inmiddels), maar ik ben natuurlijk al veel langer bezig. 

Ik heb nu 160 menstruaties gehad na mijn laatste miskraam in 2002. Wel vorig jaar een buitenbaarmoederlijke zwangerschap gehad, maar ik weet eigenlijk wel zeker, als dat eitje niet in mijn eileider had blijven plakken, maar in mijn baarmoeder terecht was gekomen, ik het gewoon had verloren zonder er veel van te merken. Er is iets mis met mij, en ik weet bijna zeker dat het aan mijn hormonen ligt, en dat ik daardoor geen innesteling heb. Waarom kan ik nergens een gyn vinden die mij hierin serieus neemt en hier verder naar wil kijken? 

Morgen heb ik nog een afspraak bij de internist vanwege mijn darmen, omdat ik nog steeds dagelijks buikpijn heb sinds de operatie. Ik ga proberen om hem ' door te verwijzen'  naar mijn schildklier... misschien dat hij nog een en ander voor mij kan testen en eventueel behandelen om mijn hormonen beter in balans te krijgen, maar dit is echt mijn laatste hoop. Als hij mij ook niet verder kan of wil helpen, dan weet ik het echt niet meer. 

Misschien moet ik me er dan toch maar bij neerleggen dat ik nooit kinderen zal kunnen krijgen. Zoals het nu gaat kan ik er niet meer tegen. Iedere maand opnieuw insemineren, maar weten dat het eigenlijk allemaal geen zin heeft... vervolgens zo misselijk worden dat zelfs verse gember niet meer helpt... tegen beter weten in toch weer hoop krijgen... en dan iedere keer weer de teleurstelling van hagelwitte testen en 2 dagen alleen maar huilen tijdens mijn menstruatie... om vervolgens het hele drama weer opnieuw te beginnen... iedere 26 dagen weer opnieuw... en iedere cyclus krijg ik meer moeite om positief te blijven. 

Iedereen denkt maar dat ik zo sterk ben... na alles wat ik al heb meegemaakt, altijd maar door knokken, overal bovenop komen, en altijd proberen positief te blijven... maar ik kan het niet meer... het is heel lang juist mijn kinderwens geweest die mij op de been heeft gehouden. De hoop ooit mijn gezinnetje te kunnen stichten heeft mij geholpen positief naar de toekomst te blijven kijken. Maar iedere cyclus... nee, inmiddels iedere dag, ben ik die hoop steeds een beetje meer aan het verliezen. Steeds meer groeit het besef dat ik 'op eigen kracht'  nooit zwanger zal raken... dat ik de hulp die ik nodig heb niet zal krijgen, en waar ik wel geholpen zou kunnen worden kan ik dat niet betalen... Alles wat mij dus de afgelopen paar jaar overeind heeft gehouden stort nu als een kaartenhuis in elkaar... en ik ook zo ongeveer...

En net op het moment dat ik mij af zit te vragen wat mijn leven dan nog voor zin heeft legt mijn lieve Luna troostend haar grote kop op mijn schoot. Pfffff, als ik haar toch niet zou hebben nu..... ok, genoeg gejankt, witte test in de prullenbak (ernaar blijven kijken doet echt niet alsnog een streepje verschijnen, maar wel iedere keer de tranen stromen), en nu ga ik sigaretten halen. Stom... ik weet het!!! Maar waarom zou ik het nog laten?