Ik ben verdrietig.
Het is alweer 8 dagen geleden dat ik mijn kindje ben verloren. Ik merk dat ik dingen sneller wil dan dat mijn lichaam dat doet. Ik was eergisteren eindelijk gestopt met bloeden, ontzettend blij, maar vandaag alweer meer bruinverlies. Ik wil dat mijn lichaam weer klaar is voor een zwangerschap.
Eergisteren een zwangerschapstest gedaan en er kwam maar een licht streepje tevoorschijn, iets lichter streepje dan dat ik kreeg 1 dag voor NOD. Dus dat geeft mij hoop, omdat het HCG bijna mijn lichaam uit zal zijn. Dit zodat mijn lichaam weer sneller een eitje zal laten rijpen.
Desondanks ben ik nog steeds erg verdrietig. Ik mis mijn kindje, ik mis het zwanger zijn, ik mis de toekomst die we zouden hebben. Bij ieder pijntje in mijn buik was eerst het teken van leven, nu is het een teken van leegte. Bij ieder geurtje denk ik oja ik ruik sterker omdat ik zwanger ben, onee, dat ben ik niet meer. Deze gedachten spoken door mijn hoofd de afgelopen 8 dagen. Ik word er moe van.
Gisteren ben ik weer begonnen met werken, dit omdat ik toch afleiding zoek, maar het viel me zwaar. Gisteren heb ik veel moeten huilen tijdens het werk, want de laatste keer dat ik op het werk was, was ik blij en vertelde dat ik zwanger was. Gelukkig was het maar een halve dag, maar het koste mij heel veel energie. Ik had nog wel eens op het werk mijn hand op mijn buik en werd ik verliefd op mijn kleintje. Maar dat kan ik niet meer doen. Ik bekeek mijn buikje wel eens in de spiegel, maar nu liever niet meer, want nu is het omdat ik toch iets aangekomen ben.
Gewoon een paar gedachtes die ik heb. Omdat ik mijn kindje verloren ben. Ik kan niet stoppen met nadenken over ons volgende kindje. Ik wil weer graag zwanger zijn. Maar die gedachten maken me verdrietig en laten mij leeg voelen.
Zoals ik al zei, mijn geest wil sneller iets dan dat mijn lichaam doet, en dat is frustrerend. Ik wil dat mijn lichaam er klaar voor is, maar ik kan niet meer doen dan geduld hebben.
reacties (0)