7 dagen verder

Zoals de titel het al zegt: 7 dagen verder.

Het is alweer 7 dagen geleden dat ik begon met bloeden. 7 dagen geleden dat ik en mijn man de echo zagen waarin we zagen dat ons kindje niet meer leeft. Afgelopen 7 dagen zijn naar mijn idee langzaam maar ook wel weer heel snel gegaan. Het was echt een emotionele rollercoaster met veel verdriet, emotionele als fysieke pijn, leegte en schuldgevoelens. Schuldgevoelens als we weer ergens om moesten lachen en wanneer we weer onder de douche zongen. Maar gelukkig dat we nog konden zingen, al was het een afleiding van ons verdriet.

7 dagen verder, het kindje kwijt, iedere keer wanneer ik plas een reminder dat het er niet meer zit. Het bloedverlies is vervelend. Het wisseld af van veel naar alleen bruin. Iedere keer weer de hoop dat het voorbij is maar een moment later vloeit het er weer uit. Ik ben er klaar mee. 

Ik probeer mijn aandacht te verzetten, om iets te doen, maar ik heb gewoon geen puf. De badkamer en wc hebben een schoonmaakbeurt nodig, er moet gestofzogen worden, overal ligt stof, bah, maar puf om het schoon te maken heb ik niet. Het enige wat mij afleiding geeft is dat we met een maandje gaan verhuizen, maar ik heb geen puf om dozen in te pakken, om daadwerkelijk iets te doen. Ik zit maar met een lege blik voor mij uit te staren met netflix en videoland aan in de hoop dat ik het zat word en iets anders ga doen. Ik ben al aardig zat hoor van die series, maar iets doen, nee hoor! Het enige waar ik zin in heb is in mijn verdriet wegeten, volgens mij ben ik 5 kilo aangekomen deze afgelopen 7 dagen. Jaja, het is maar wat.

Net gebeld door de verloskundige om te bespreken hoe het de afgelopen week is gegaan. Alles besproken en toen zei ze nog: dit is een gesprek ter afsluiting. TER AFSLUITING! Bam, dat hakte er in! Het had niet een gesprek ter afsluiting moeten zijn, het had een gesprek moeten zijn wanneer we de geslachtsbepaling konden gaan doen. Ik zou nu 12 weken zwanger zijn, de kritische periode voorbij en wanneer we echt konden gaan genieten van het wonder dat in mijn buik groeit.

Maar helaas, het zit er niet meer. Ze raadde me aan om een menstruatie af te wachten. Ik lees verschillende dingen op het internet. Het liefste word ik meteen weer zwanger, weer het gevoel van leven in mijn buik, ik mis het. Ik heb mij voorgenomen om weer te gaan 'knuffelen' met mijn man wanneer ik er behoefte aan heb, of ik nou wel of niet ongesteld ben geweest. Mijn man en ik zijn ontzettend dicht bijelkaar gekomen bij dit verlies en we houden alleen nog maar meer van elkaar en wil dit ook fysiek aan hem laten merken. Hopelijk stopt het bloedverlies gauw. 

Wat lucht het op om alles weer van mij af te schrijven, maar ik merk dat het langzamerhand al een plekje krijgt. Wanneer we in ons nieuw huisje wonen gaan alle babyspullen naar zolder om daar te wachten totdat ze weer naar beneden mogen voor ons nieuw kindje. Hopelijk is het ons gegund ^_^ 

Gelukkig schijnt de zon!