Hoe het nu gaat na het overlijden van Levi*

Hallo meiden,

Al weer 15 weken en 4 dagen geleden dat onze kanjer geboren werd.

Meteen ook zolang geleden dat onze ergste nachtmerrie begon. Wat zou het toch allemaal mooi geweest zijn....

De obductie is niets uitgekomen, alle organen waren goed in aanleg. Niets wees uit wat er verkeerd was, alles was perfect! En ja dat was ons mannetje ook!

Wel was te zien dat verschillende organen schade opgelopen hadden door het zuurstofgebrek. Maar waardoor dat is gekomen weten we niet.

Wij maar ook de artsen en iedereen die ermee betrokken waren staan voor een raadsel. Al die tijd hebben we gedacht we moeten ons neer leggen bij het feit dat we domme pech gehad hebben. Maar domme pech..... nee toen het zwart op wit stond dat er niets gevonden was knapte er iets bij ons. Het kan toch niet, pech heb je als je je been breekt, als je een deuk in je auto rijdt of vlekken in je kleding hebt maar toch verdorie niet met het verliezen van een heel nieuw leven.

Alles is onderzocht, mijn bloed is helemaal door en door getest, de geschiedenis is bekeken, alles.....

Het enige wat we weten is dat de placenta klein was (424 gram) en dat er 13 wikkelingen in de navelstreng (38cm) zaten.

Beide twee aanknooppunten waarmee we niets kunnen. De kwaliteit van de placenta was namelijk prima! Perfect nog zelfs. De wikkelingen zijn ver boven het gemiddelde maar dit is nog nooit aantoonbaar geweest dat het ook echt een doodsoorzaak kan zijn. Vaak gaat een doodsoorzaak zonder reden wel gepaard met een afwijkend aantal wikkelingen in de navelstreng maar nogmaals nog nooit hebben ze het aan kunnen wijzen als dé oorzaak.

De navelstreng hoort (volgens gemiddelden) gelijk te zijn aan de lengte van je kindje. Levi* was 54 cm en de navelstreng 38 dus dat klopt officieel ook niet, maar ook hierbij is niks aantoonbaar en maar een prognose.

We hebben een patholoog gevonden in Utrecht, deze is gespecialiseerd in placenta onderzoek. Gelukkig heeft onze gyn medewerking verleent en wordt nu de placenta vanuit de Radboud naar Utrecht gestuurd. De kans dat daar nog wat gevonden wordt is kleiner dan 2% maar ja voor ons is het toch een kans.

Wat een vreselijke tijd hebben we achter de rug..... en gaat er nog komen.

Ik kan er wel een boek van vol schrijven maar niemand kan begrijpen wat het is om je kind te verliezen. Alleen de lieve lotgenootjes die ik heb ontmoet.

En gelukkig voor iedereen die het gevoel niet kan begrijpen, meiden geniet van je kind(eren) meer dan ooit want het is allemaal een groot wonder!

Gelukkig hebben wij Roan, die na 10 weken eindelijk weer de oude was. Daar genieten we elke dag van, maar ook elke dag is er het grote gemis.....

Bedankt voor het lezen.