Leven tussen hoop en vrees.. Gedichtje...

Hoop en vrees zo leef ik al jaren..
Soms laat ik de hoop varen.
Niet meer zo naïef om te hopen..
Het doet mij alleen maar verder slopen.

Ik las een artikel over de aangrijpbare gebeurtenissen in het leven..
Gemiddeld heb je er op je 30ste 3, ik tel er in mijn leven wel 9.

Vrezen om weer verkracht te worden..
Om mn moeder weer kotsend te horen.
Aangetast door de chemo en dat keer 6.
Het leven is niet onbezorgd was op mijn 8ste al een hele les.

Horen dat mijn vader zal bezwijken aan kanker..
Aan wat heeft hij dat toch te danken?
En zo overspoeld het enige heftige met het anderen.
Tranen en angst die in vele ergere dingen veranderen.

Verliefd wel meerdere keren op de verkeerde.
Geslagen, beduveld, bestolen en meer
door mijn verleden dé ik ook wel wat jongens zeer.

Op punten gestaan van nu wil ik rust.
Maar de pijn werd maar niet uit geblust.
Mensen moesten mij weer kraken.
Mijn schoonfamilie bestond uit vele draken.

Gerechtigheid moets voor mijn pauze na zware tijden.
Ik moest mij weer op ellende voorbereiden.
En nog lachen omdat ik zo veel moest huilen en in het nauw had gebeden
Waarom waren hun niet zo snel als ik tevreden?

Waarom ik was nog zo jong?
Maar het geluk eindigde waar het eigenlijk begon.
Mijn leven stond onnodig stil.
Maar nog maar even doorzetten, ik ben de sterke Syl.

Gevlucht toen er mensen durven te zeggen dat ik dat deed.
Schuld gevoelens naar hun om dat het mij toch ergens speet.

Maar waarom ze deden mij zo veel aan..
Wraak gevoel kwam maar ik lied het ook weer gaan.

Ik bleef hoop houden naast mijn vrezen voor de nacht..
Mijn droom gaf mij mijn kracht.
Mijn droom dat ben jij klein en bijzonder..
En in onze families het grootste wonder.

Kom nou maar onze pracht..
Wees sterk dan ben je degene die het laatste lacht!!