Dag 13 na tp.. Bloed verloren..

Vanochtend toen ik wakker werd dacht ik het al te zien..
De afscheiding die ik nu 12 dagen al heb door die vieze balletjes is op dag 13 donkerder..
Heel ver weg in mijn buik voel ik het ongesteldsheids gevoel..
Als of mijn lichaam ineens zich zelf wel kan beschermen maar in de vooraf gaande dagen niet..
Nee toen mocht ik even ervaren om een heel klein beetje hoop nog te koesteren..
Later in de ochtend ben ik naar het toilette gegaan..

Ik veegte mij af na het plassen en probeerde mij sterk genoeg te maken om het aan te kunnen om naar het papiertje te kijken..
Ik wilde het zien, pijn in mijn leven is zo verouwd geworden.
Bruine afscheiding, pcies het zelfde toen ik voor het eerst ongesteld werd...
Langzaam komt het ongesteldsheids gevoel naar boven..

De afgelopen maanden kon ik mij zo ergeren..
Ergen aan van die moedertjes die jong moeder waren geworden..
Moedertjes die mama mogen worden die nog amper wat in hun leven hadden mee gemaakt..
Die even makkelijk konden oordelen 'gewooooooooon' positief blijven..
Die al hadden ze is een keertje wat vervelends in hun leven mogen mee maken gemakkelijk naar hun kids konen kijken..
En dan de kracht konden vinden want hier deed men het uit eindelijk allemaal voor..

Voor dat hun kind op de wereld kwam hadden ze misschien is een keertje zorgen gehad omdat ze nu ze nog maar even op hun zelf woonde
een stukje maand over hielden aan het einde van hun salaris.. Zorgen hadden gehad op school omdat ze een examen nie hadden gehaald..
Een ruzietje hadden gehad met hun geliefde of nog erger op een puberale manier ruzie hadden gehad met hun moeder..

Maar sinds vanochtend kan ik die reacties heel goed begrijpen..
Dat soort moedertjes weten wat wij hebben mee gemaakt..
Wij zijn geen mensen die mama en papa willen worden die nog alleen maar leuke dingen hebben mee gemaakt in het leven..
Wij zijn geen mensen die gemakkelijk mensen uit ons omgeving konden konden wissen waar ze eventjes wat stress en gedoe door hadden ervaren..

Nee wij zijn mensen die al zo veel hebben mee gemaakt..
Wij zijn geen mensen die kunnen neuken om zwanger te worden..
Wij zijn geen mensen die kunnen zeggen tijdens de menstruatie: volgende maand beter..
Wij zijn geen mensen die oneindig vele kansen hebben..

De eerste 10 minuuten voelde ik niets..
Ik ging verder in mijn boek..
De consentratie was even weg maar na even terug gelezen te hebben ging het wel weer..
Even de naam van haar kinderen lezen..
Eentje met de naam die voor dit kindje bestemd was...

Ja wij zijn niet voor niets mmm slachtoffers..
Wij kunnen dit aan, mensen die in 1 wip zwanger raken niet..
Wow wat voelde ik mij ineens sterk!!!

Daarna werd ik boos..
Ik zei 'het spijt me' tegen man lief..
'Mijn lichaam faald..
Ik ben nie geboren voor geluk.. '

'Hoop houden, hoop houden..
Je hebt de test nog niet gedaan.. '
Zo probeerde hij ons te troosten..
Zich zelf en mij hoop te geven..

Ik gedraagde mij als een klein kind..
Achteraf geeft dat weer hoop, dat kunnen naieve ouders ook doen..

Ik heb staan floeken en tieren en gejankt..
Godverdomme wat een boosheid kwam er uit mijn lijf..
Er had goedverdomme iets moois uit mijn lijf moeten komen..
Geen gefloek..
En geen tranen van verdriet!!
En geen bloed van de menstruatie.....

Even storte mijn wereld in..
Ik ben naar de toilette gegaan..
Mij opgesloten en letterlijk afgesloten van de kut wereld..
Geroepen waarom bepaalde mensen wel kinderen mochten krijgen die ik het zo mis gun!!!
Gestamt op de vloer en gehoopt dat ik mocht plassen..
Boos dat dat ook niet lukte..
Ik wilde alsnog testen om vervolgens geconfronteerd te worden met niet zwanger..
Niet zwanger, niet zwanger, niet zwanger..
De woorden die mij pijn zouden doen zodat de boosheid zich zou koesteren..

De test heb ik niet gedaan..
Manlief ging weg hij was wat boos op mij..
Misschien ook wel teleur gesteld in mij, in mijn falende lijf..
Ik weet wel dat dat niet zo is hij houdt van mij maar toch..
Ik wil mijn verdriet ophopen..

Zo ver op laten komen dat ik mij kan marineeren in zelfmedelijde.
Zo vaak om mij heen gezien dat andere het deden met hun zielige slachtofferige praatjes en dan zo boos er van geweest..
Alsof mijn pijn niet gezien werd..
Nu is het dan mijn dag en mag ik pijn hebben ik ben wel degelijk slachtoffer van die kut mmm!!!!

Eventjes gedacht aan te vluchten..
Gewoon een kattebelletje op de eettafel achter laten..
Ik ben weg, zoek me maar niet, zoek maar een nieuwe vrouw..
Waar onze embryo's zijn daar wil ik ook zijn..
Ik zal voor ze zorgen dan maar in de hemel..

Daarna de wens gehad om te janken tot ik nie meer kan en dan het op een zuipen zetten..
Ik doe da nooit, nog nooit gedaan ook (niet op zn manier) maar oh wa verlang ik er naar!!
Janken en vervolgens het verdoven en dan later alsnog een harde klap krijgen..
Kom maar kom maar kom maar!!!!!
Want ik kan het aan!!!!!!!!!
Ik ben een top vrouw die weet wat het is om in de MMM te leven!!!!!

Uiteindelijk jank ik nu terwijl ik dit type..
Ga ik straks verder in mijn boek met een stuk chocolade taart..
Ik voel dat ik dit heel goed aan kan!!
Ik kijk uit naar onze nieuwe kans!!

Deze mama is echt sterk..
Ik neem zo keurig als nog mijn foliumzuur preperaatje in van de VSM..
Puur mama staat er op..
Dat zijn alleen de mama's die de MMM kennen..
Wij kennen de zorgen van voor er een embryo is..
Wij kennen de angst voor de bevruchting..
Wij vrezen voor het ongeboren kind..
Mama ja ik ben een mama!!!!