Op het wachtbankje

Hier hebben we dan weken naar toe geleeft..
Om te zitten in de wachtweken, het bekende wachtbankje.
We zijn zo enorm dankbaar dat we zo ver al mochten komen!!
We hadden er al rekening mee gehouden dat er nooit een bevruchting zou kunnen plaats vinden..
Althands ik, mijn partner was wel wat positiever.
Misschien ook omdat het toch anders is wanneer je zelf ongesteld wordt dan wanneer je vriendin ongesteld is geworden..
Of omdat je het misschien moeilijker kan accepteren wanneer je lichaam iets niet doet wat je graag wilt dan wanneer
je partners lichaam faald..

Morgen is er al weer een halve week voorbij..
Ik heb wat last van afentoe wat steken in mijn onderrug en ben wat moe.
Mijn buik staat al weken bol..
Eerst vanwege mijn eierstokken die vol zaten..
Hopelijk nu omdat mijn baarmoeder zich al een beetje gaat rekken?

Maar tja door de medicatie kunnen het ook bijwerkingen zijn.
En misschien heb ik ook nog wat napijn van de vervelende punctie.

Elke dag google ik heel wat af..
Mag ik wel in bad?? Voelen anderen mensen ook van die steken in hun onderrug??
Wat mag ik niet eten? Positieve verhalen over c embryotjes ect ect..

Het is NIET mogelijk om er NIET mee bezig te zijn..
En waarom zou je het negeren?
Ik geniet ook wel van de bijwerkingen en de zorgen.
Het is toch ons kindje.

Echt spanningen heb ik niet.
Misschien omdat ik toch denk dat ons embryotje niet blijft zitten.
Ik ben me aan het voorbereiden al ben ik ook wel weer positief hoor.
Alles is zo goed gegaan waarom dit dan niet??

Misschien is het ook wel om mezelf te beschermen.
Maar tja kan dat wel vraag ik mij af?
En wat als het nooit mag lukken??
Het ergste wat ouders kunnen overkomen is geen mama en papa worden.
Hoe moeten we ons dan redden?
Ik wil er nog maar niet aan denken..