Stresssssss!

Het is vandaag precies 2 weken geleden dat we de eerste echo hadden. Daar heb ik precies 1 dag van kunnen genieten en daana begon de onzekerheid alweer.
Ik kreeg veel last van extreme buikkrampen laag in mijn onderbuik en werd steeds meer bang voor een miskraam. Gelukkig had ik nog genoeg kwaaltjes om van te genieten: misselijk, duizelig en pijnlijke borsten. Het werd ook steeds erger, dus ik dacht dat het wel goed zat.
Tot afgelopen dinsdag.... Opeens niet meer misselijk etc. Ik voelde me veel te goed. Maar ik had heel internet afgespeurd om een goede reden voor het afnemen van kwaaltjes te vinden en het enige wat kan is dat ik al bij 8 wkn het hoogste niveau hcg gehaald heb en dat het nu wat lager wordt. Erg vergezocht...
En vanochtend bruine afscheiding, helaas. Binnen 10 minuten had ik al bedacht dat het nu over was en wanneer de curretage dan op z'n vroegst ingepland kon worden. Direct het ziekenhuis gebeld (aangezien ik toch gecurreteerd moest worden, zit je direct goed) en kon vanmiddag terecht voor een echo.
Wat een stress, niet normaal. Ik werd er spontaan weer misselijk en duizelig van. Haha.
Maar goed de echo. De gyn begreep niet helemaal hoe ik nu bij haar op de poli terecht kwam, dus het hele verhaal maar uitgelegd. Maar ik geloof dat ze het onzin vond... Toen dan de echo: een mooie vrucht van 14 mm met snelle hartslag te zien!! Niks van bloed of stolsels te zien, alles normaal. Ik voelde me een beetje lullig. Ik schaamde me eigenlijk een beetje dat ik me mijn onzekerheid haar spreekuur kwam verstoren. Gelukkig was mijn man wel heel blij, in ieder geval tot de gyn zei dat we iets rustiger aan moesten doen met 'gemeenschap'. Dat wil zeggen, de baarmoedermond met rust laten tot de temijnecho (over1,5wkn). Haha.
Nu ik thuis ben is het gelukkig tot me doorgedrongen dat alles goed is en de kans op een miskraam weer kleiner is geworden. Lekker belangrijk wat die gyn er van vindt!
Ik kan er weer 1,5 week tegen aan!!