Negenmaandenblues
Wild trappelend ligt ze op de bank. In het flauwe schijnsel van de televisie lijkt ze, in haar bijna te kleine roze slaapzak, een soort stuiterende mini-Barbapapa. In haar blauwe oogjes heeft ze een wat verwilderde blik. Ze lacht hysterisch om alles en roept steeds net iets te hard DAIDAIDAIBABABAMAMAMAJAJA, alles om maar vooral te maskeren hoe moe ze eigenlijk is.
Het is inmiddels 22:00 – en ze is bepaald niet van plan om naar bed te gaan. Niet na haar badje (alweer drie uur geleden), nu niet en al helemaal niet in de nabije toekomst. Want naar bed – dat betekent weg van papa en mama, en dat is wel het láátste waar ze zin in heeft.
***
***
Verder lezen? Kijk op http://mijnbuik.blogspot.nl/2012/11/negenmaandenblues.html
reacties (0)