Mijn weg naar een tweede kindje – een reis vol hoop en teleurstelling

Na de geboorte van ons eerste kindje via IVF leek mijn kinderwens even stil te staan. De vermoeiende dagen, de spanningen, het nieuwe ritme – het overspoelde me volledig. Tot hij ongeveer anderhalf jaar oud was, voelde ik heel duidelijk: ik kan er nu écht niet nog een kindje bij hebben.

Mijn partner had al eerder aangegeven geen tweede kind te willen. Maar naarmate mijn zoon beter begon te slapen en ik stukje bij beetje weer mezelf werd, begon dat verlangen toch weer op te borrelen. En daar was hij weer: die stille, maar intense kinderwens. Helemaal omdat er nog een embryo in de vriezer lag.

Ik besloot eerst voor mezelf te zorgen – fysiek en mentaal. Ik wilde op een gezond gewicht zijn voordat ik weer aan een traject begon. Vijf maanden lang heb ik hier keihard aan gewerkt, en het is me gelukt. Ik voelde me sterk en klaar.

Na overleg in het ziekenhuis besloten we om een terugplaatsing te doen met minimale medicatie. Ik was zó blij en hoopvol. Alles verliep zoals het moest… tot dag 8. Toen werd ik ongesteld.

Wat er daarna kwam, voelde als een klap. Zo’n leegte. Alsof alle hoop in één keer werd weggetrokken. Wat het extra pijnlijk maakte, was dat mijn man juist op dat moment zo afwezig en onaardig was. Juist dan had ik zijn steun nodig.

Ik heb inmiddels contact opgenomen met het ziekenhuis om een tweede IVF-traject te starten. Maar wat is dit moeilijk, zeg. Zoveel emoties, zoveel twijfels – en toch dat kleine sprankje hoop dat blijft

2878 x gelezen, 5

In Overig

reacties (12)


  • Nog-even!

    Ik lees vooral dat je van alles verwacht en invult voor je man en dat hij lijkt dicht te klappen... Probeer eerst weer eens het punt te bereiken waarop jullie open en eerlijk naar elkaar toe durven te zijn, ipv verstoppertje te spelen... Misschien is hij wel bang voor jouw reactie als hij eerlijk is? Wie zal het zeggen?

  • Koffieverkeerd

    Ik denk dat jullie eerst nog wat meer tot elkaar moeten proberen te komen. Jij voelt je heel alleen, misschien voelt je man dat ook wel zo. Het is niet niks waar jullie doorheen zijn gegaan, en iedereen verwerkt zoiets op z’n eigen manier. Dat hij er niet voor jou is op de manier die jij nodig hebt, is voor jou heel vervelend. Maar misschien is dat voor hem ook wel heel moeilijk geweest, dat niet kunnen bieden. En misschien had hij ook wel iets van jou nodig. Jullie staan nu emotioneel wat ver van elkaar vandaan, lijkt het. Ik zou dan niet weer zo’n traject ingaan, maar elkaar eerst weer terugvinden. Dan samen bepalen of jullie het echt samen aan willen gaan.

  • dilemin

    oen ik weer het gevoel kreeg dat ik er klaar voor was, heb ik het gesprek met hem aangegaan. Zijn reactie was toen duidelijk: nu nog niet. En eerlijk gezegd voelde ik dat ook wel – we zijn niet meer de jongsten, en als partners waren we er op dat moment gewoon nog niet klaar voor.

    Bij ons eerste kind duurde het ook twee jaar voordat we aan de beurt waren, dus we namen de tijd om alles goed te overwegen. Uiteindelijk gaf hij aan dat hij het ook wilde proberen.

    Maar jeetje… op het moment dat ik de terugplaatsing kreeg, leek het alsof híj degene was met de hormonen. Hij liep rond alsof hij zelf ongesteld was. Alles wat ik nodig had, was dat hij een paar dagen wat zwaardere taken van mij zou overnemen, zodat ik zo min mogelijk stress zou ervaren. Maar in plaats daarvan maakte hij het me ontzettend moeilijk.

    Nu twijfel ik of hij een volgend traject wel aan kan – of wij dat samen wel aankunnen. Want hoe graag ik ook nog een kindje wil, ik wil niet dat onze relatie hieronder lijdt. En laten we eerlijk zijn: na al die injecties ben je als vrouw lange tijd gewoon niet helemaal jezelf. Dat vraagt om steun, niet om extra strijd.

  • Koffieverkeerd

    Je verwacht dingen van hem, bespreek je die ook? En weet je ook hoe hij zich voelt en waarom hij zich zo opstelt? Je hebt beiden gevoelens, die tellen beiden mee.

    Iedereen ervaart dit soort dingen op z’n eigen manier. Ik heb ook kinderen via een traject en heb het weer heel anders ervaren dan jij. Dingen die jij voelt zijn niet perse duidelijk of vanzelfsprekend, dat je man het ook maar moet snappen. Mijn man praatte er ook niet makkelijk over, hij zocht graag afleiding en voor mij voelde dat soms alsof hij er niet mee bezig was, maar dat was hij dus juist heel erg. Ik wil er maar mee zeggen: praat met elkaar. Geef elkaar ruimte om te voelen wat je voelt, vraag wat de ander nodig heeft en geef aan wat je nodig hebt.

  • Momoftwokids

    Huh, maar in je gegevens staat dat je nu bijna 42 weken zwanger bent?

  • Sharon

    Kan zijn dat ze het ooit eerder heeft ingevuld en vervolgens niet meer online is gekomen.

  • dilemin

    Oh , ik zal het even aanpassen . Dat is een gegeven van twee jaar terug

  • Mammavandrie3

    Wil je man wel nog een kindje ? Zoals ik uit verhaal begrijpt , zit die er niet echt op te wachten

    Want met met zo traject heb je echt je steun van je man hard nodig .

  • Yune

    Dit^

    Heb een goed gesprek met hem, of hij dit echt nog een keer samen met jou wilt, een nieuw IVF traject. Je moet er beide echt achter staan.

  • dilemin

    Na deze poging heb ik hem ook duidelijk gezegd dat hij eerlijk moet zijn als hij het écht niet wil. Maar zelfs dan blijft het stil… Hij zegt het niet, maar zijn gedrag zegt soms genoeg.

    Ik hoop stiekem dat deze ervaring hem wakker schudt – dat hij inziet hoeveel dit met me doet en dat hij zich bij een volgende stap anders opstelt. Want dit alleen dragen is zwaar, en dat verdient niemand.

  • Sharon

    Misschien kan hij de teleurstelling niet aan ipv dat hij niet meer wil, there is a difference there.

  • Mammavandrie3

    Zou toch eerlijk gezegd nog eens een heel goed gesprek met je man hebben , of die er echt achterstraat. Want zo traject vraagt veel van jullie beiden , waarbij julie elkaars steun hard nodig hebben.

    Zoals ik het lees , lijkt het me niet dat die er voor wilt gaan net als jij , is wel belangrijk dat julie op 1 lijn zitten hiermee , anders kan het hoop strugles en ruzies veroorzaken als je traject door zet , en hij het eigelijk niet wilt die hele poespas, dan zal het steeds beetje bij beetje meer afstand tussen julie 2 creëeren.