Mijn bevallingsverhaal

Het heeft even geduurd, maar hier is dan eindelijk mijn verhaal. In mijn vorige blog is te lezen dat mijn zwangerschap nou niet bepaald is verlopen zoals verwacht en gehoopt.

Donderdag 24 augustus kreeg ik in de middag weeën en dachten ik en de zaalarts dat Doran toch zou gaan komen. Maar het was vals alarm. Daar baalde ik van, want in die 5 weken dat ik in het ziekenhuis lag, was ik al helemaal gewend aan het idee dat Doran te vroeg zou komen. Ik was er ook wel klaar voor.

Precies 1 week later donderdag 31 augustus kreeg ik weer weeën rond 15.00 uur. Meteen had ik het idee, dat het nu toch echt zou gaan gebeuren. Nog een keer vals alarm zou ik ook echt niet trekken! Ik moest nog de laatste dingen veranderen aan het geboortekaartje en heb dit tussen de weeën door gedaan. Rond 17.00 uur mijn vriend maar gebeld of hij al onderweg was. Heb hem maar gezegd op te schieten, omdat de weeën waren begonnen.

In het begin van de avond werden de weeën heftiger en had ik geen tijd meer om tussendoor op adem te komen. Komt de zaalarts (een man) nog doodleuk vertellen dat ondanks dat het voor mij als weeën voelde, Doran vannacht niet geboren zou worden. Want het waren geen medische weeën, omdat er in een paar uur tijd geen verandering te zien was!!!! Het was dat ik druk bezig was, want anders had ik hem wel laten weten hoe ik erover dacht. En wat weet hij er nou van; hij is een man en zal dus ook nooit voelen hoe het is...

Ondertussen lag ik nog steeds op zaal met mijn buurvrouw wiens man er inmiddels ook was. De hele middag en avond was ik al aan het smeken om een eigen kamer/verloskamer. Het is toch fijn om een beetje privacy te hebben en ik vond het voor hun ook niet echt leuk om mij aan te moeten horen. Ook moest ik om 19.00 uur nog gewoon mijn weeënremmers innemen!!! Daar hebben ze me al die weken aan gehouden, omdat dat eigenlijk het enige was wat ze konden doen.

Uiteindelijk werd kreeg ik dan toch een verloskamer. Toen de zaalarts kwam kijken, gaf hij aan dat het dan toch ging gebeuren. Dat wist ik allang!!!! Maar ze hebben bij mij alleen met de eendenbek gekeken ivm besmettingsgevaar door de gebroken vliezen.

Mijn vriend heeft mijn ouders ingelicht dat het was begonnen. Ik had van tevoren aangegeven, dat zodra Doran geboren was ik mijn moeder bij me wilde hebben. Omdat mijn vriend met Doran mee moest.

Om 01.00 was de verloskundige en stonden kinderartsen, gyn en de hele batterij klaar. Ik hoefde niet zo nodig een oermoeder te zijn en wilde een ruggeprik. Maar dat kon niet meer, want ik had al 8 cm ontsluiting! Daar raakte ik wel van in paniek, want dat hoorde toch allemaal niet zo snel te gaan...

Op een gegeven moment mocht ik gaan persen, maar ik voelde helemaal niks meegaan. Toen was ik er helemaal klaar mee. Ik had er geen zin meer in. Ik mocht weer gaan puffen en daar werd ik weer wat rustiger van. Op een bepaald moment ging er een knop om en begon ik te persen. Ik kreeg toen ook absoluut niet meer mee wat er om me heen gebeurde. Ik zat compleet in mij eigen wereld. Ze hebben me geknipt. Normaal gesproken zouden ze dat niet doen, maar omdat Doran prematuur was en een hartafwijking heeft, hebben ze het hem zo makkelijk mogelijk gemaakt. Ik heb uiteindelijk maar 15 minuten geperst en om 01.57 uur was hij er dan!!!!

Hij liet zich meteen luid en duidelijk horen. Dat was het mooiste geluid ever! Tegen alle verwachtingen in kreeg ik hem toch een paar seconden op mijn buik. Daarna meteen door naar de kinderartsen. De navelstreng was al doorgeknipt, maar ze hadden er nog een flink stuk aan laten zitten, zodat mijn vriend hem nog symbolisch kon doorknippen. Toch mooi dat daar over na wordt gedacht.

Een zuster haalde mijn moeder op en toen moest mijn placenta er nog uit. Normaal gesproken trekken ze aan de navelstreng, maar tijdens een echo hadden ze gezien dat mijn navelstreng niet netjes in het midden zat. Er aan trekken was dus geen optie, want dan zou ie kunnen breken. Dus de verloskundige begon op mijn buik te drukken om de placenta eruit te krijgen. Wat een hel is dat drukken op je buik als je net bent bevallen zeg!!! Het ging niet vlug genoeg, dus nam de gyn (een man) het even over en die begon nog harder te drukken... Maar gelukkig was de placenta toen snel geboren en helemaal heel!

Intussen waren de kinderartsen druk met Doran en waren erg tevreden dat hij huilde, plaste en zijn gewicht 1463 gram viel ook niet tegen. Voordat Doran in de couveuse naar de Nicu werd gebracht, mocht ik hem nog even zien. En daarna kwam mijn vriend met mijn vader terug, die in de koffiekamer had zitten wachten.

Wat was ik blij dat Doran er was!!!!! Gelijk de rest van de familie gebeld en het eerste beschuit met muisjes van de velen gegeten.

Later hoorde ik van een zuster waarom het zo lang duurde voordat ik naar de verloskamer mocht en waarom er werd getwijfeld of het door zou zetten. Ik heb nog vrij lang tussen de weeën door gepraat en dat schijnt toch niet vaak voor te komen. Tja, de aard van het beestje hè...