Mijn zwangerschapsverhaal

Ik merk nu dat ik steeds meer behoefte krijg om dingen van me af te schrijven. Dus laat ik eens beginnen met mijn hele zwangerschapsverhaal.

Heel mijn zwangerschap ben ben ik bang geweest dat het misschien mis zou gaan. Mijn kinderwens is er al heel lang en zit heel diep. Een aantal jaar geleden heb ik in een andere relatie een miskraam en abortus gehad. Een paar weken voor de 20-weken echo had ik het gevoel dat er iets niet goed was en heb dit ook uitgesproken. Ik & vriend naar de vk, maar die nam me eigenlijk helemaal niet serieus. Nog het hartje gehoord en dat was goed, dus ik moest me niet druk maken. Dat heb ik geprobeerd, maar viel niet mee. Met gezonde spanning gingen we naar de 20-weken echo. Als eerste werd er naar het hartje gekeken, maar de echoscopiste had gelijk al het idee dat er iets niet klopte en zei dit ook meteen. Verder zag alles er wel goed uit. Alleen maar 2 bloedvaten in de navelstreng ipv 3, maar dat was niet zo heel erg. Het was of de wereld onder mijn voeten werd weg gevaagd en ik donderde van de roze wolk af, waar ik heel even op had gezeten.

De volgende dag gelijk naar de vk en die had een afspraak in het ziekenhuis geregeld met de gyn. Dat was echter pas een week later, want volgens haar was dat de beste en hoefden we dan geen 2 keer te gaan. Ik ben die week gewoon gaan werken, maar wat een hel was die week. Ik was er inmiddels van overtuigd dat er iets mis was en hoopte alleen nog maar dat het 'mee zou vallen'.

Een week later zijn we dus bij de gyn. Ze is een hele tijd stil en geconcentreerd aan het kijken. Mijn vriend heeft mijn hand vast en ik voel ineens dat er licht wordt geknepen in mijn arm. Ik kijk naar hem en zie dat hij langzamerhand gek wordt van de spanning. Ik begin te praten en vertel dat het niet was mee gevallen om een week te moeten wachten op deze echo. De gyn schrikt hiervan en begint meteen te praten. Ze gaf ook aan dat bij een vermoedelijke hartafwijking je normaal binnen 2/3 dagen geholpen moet worden.

Ze gaf aan dat het idd een hartafwijking is en zij dacht aan een transpositie van de vaten, longslagader en aorta omgewisseld. Om zeker te weten welke afwijking het is, moesten we door naar Nijmegen voor een hartecho van de kleine. Daar konden we gelukkig 2 dagen later terecht.

In Nijmegen werd het al snel duidelijk dat het gaat om tetralogie van Fallot. Dit zijn eigenlijk 4 afwijkingen in 1. De kindercardioloog zag wel dat de afwijking aan de meest gunstige kant zat. Met 1 operatie is dit te verhelpen en kan hij straks gewoon met andere kinderen spelen en sporten. Als alles goed gaat met hem na de geboorte, wachten ze met de operatie tot hij een zo'n 6 kg weegt.

Na het gesprek met de kindercardioloog een gesprek met de gyn. En wat hij zei kwam eigenlijk op het volgende neer: we moesten gaan nadenken of we door wilden gaan met de zwangerschap en of we een vruchtwaterpunctie wilden. Want een hartafwijking kan duiden op het syndroom van down en/of eventuele andere chromosoomafwijkingen.

Toen we wegliepen zei mijn vriend meteen dat hij de vruchwaterpunctie wilde, want hij wilde weten of er misschien meer mis was. Ik was blij dat hij hier een beslissing in nam, want ik was inmiddels helemaal lam geslagen en niet meer in staat om beslissingen te nemen.

De maandag erop weer naar Nijmegen voor de vruchtwaterpunctie. De naald door de buikwand voelde ik niet, maar door de baarmoederwand was toch wel pijnlijk en ook het eruit halen van het vruchtwater was pijnlijk. Hte vruchtwater was wel mooi helder, dus dat was iig al iets.

Weer een periode van wachten en 3 dagen later kregen we de uitslag van de snelle test: er waren geen afwijkingen gevonden. De andere uitslagen kregen we 2 weken later en ook daar was niets uit naar voren gekomen.

Nu werd het dan toch tijd om te gaan proberen te genieten van het zwanger zijn. En dat begon te lukken toen ik zomervakantie had (ik zit in het onderwijs) en even helemaal niks meer hoefde. Maar dat was helaas van korte duur. Toek ik 26 weken en 5 dagen zwanger was, braken mijn vliezen!!! Hup naar het ziekenhuis en daar werd idd mijn vermoeden bevestigd. Mijn vriend hoopte nog dat het urine was, maar ik wist het eigenlijk meteen. Ik was ook wonderbaarlijk rustig toen de hele medische molen begon: aan CTG, bloeddruk meten, eendenbek, de 1e longrijpingspuit, aan de weeënremmers en dan lig je ineens in de ambulance naar Nijmegen....

De eerste nacht daar leek het erop dat de bevalling toch echt zou doorzetten en kwam mijn vriend 's nachts weer terug naar Nijmegen (we wonen in Den Bosch). Maar gelukkig was het vals alarm.

Uiteindelijk heb ik het 6 weken weten te rekken en vol kunnen houden. Maar je mag helemaal niks. Ik mocht alleen naar de wc en douche op de kamer. Het is echt verschrikkelijk geweest om daar te moeten liggen en eigenlijk alle leuke dingen van je zwangerschap te moeten missen.

Zo dat is een heel verhaal geworden, maar lucht wel op. Binnenkort zal ik mijn bevallingsverhaal ook maar es op gaan schrijven.