Heel veel pijn

Hoe lang kan je het volhouden om jezelf een aansteller te noemen. Om te zeggen dat de pijn niet echt is, dat het door spanning stress of misschien zelfs ingebeeld is?

Hoe lang kun je doen alsof er niets aan de hand is, lange dagen maken, lange wandelingen, sporten en werk dat niet meer gaat?

Hoe lang kun je ontkennen dat er wel echt iets aan de hand is?

Toen ik vannacht weer eens huilend van de pijn urenlang wakker lag in mn bed was het genoeg. Ik heb een diagnose, er word me verteld dat ik me niet aanstel. Nu ga ik er naar leven...

Ik heb zo verschrikkelijk veel pijn. Het is bijna niet meer uit te houden. Ik ben al 2 dagen misselijk van de pijn. Nu ga ik rustig aan doen, nu ga ik op tijd naar bed. Nu is het tijd om mezelf serieus te nemen.

Wat iemand anders ook zegt... wat iemand anders met het zelfde ook wel kan doen. Ik ga nu doen wat ik kan en mezelf serieus nemen. Dan vind iemand anders me maar een aansteller... maar ik kan zo beter voor mn jongens zorgen en hoe moet ik ze anders leren om niet over hun grenzen te gaan en naar hun lichaam te luisteren... als hun moeder dat niet doet.

Het is heel moeilijk te accepteren. Ik ben nog geen 30 maar ik kan al heel veel dingen niet meer. Pech! Het is niet anders. Het word vast wel weer beter als ik dit nu ga accepteren.  (mag ook wel na al die jaren)

471 x gelezen, 0

In Overig

reacties (0)


  • Horriblemom

    Hee hee, uit je vraag van gister over de mirena. Begrijp ik dat er fybromilagie ( hoe schijf je het? Hihi ) bij je is vast gesteld?? Aan de hand waarvan? Ik ben heel benieuwd!! Ik loop zelf ook nu 2 jaar met heel veel pijn, (en ze blijven me weg sturen. Maar heb echt het idee dat er meer aan de hand is, ik ben op!! Ben heel benieuwd naar jou verhaal als je het wilt vertellen.. Liefs

  • bloemo

    Goed van je dat je nu inziet dat je je niet aanstelt, dat je echt pijn hebt en dat je je daar nu ook naar gaat gedragen. Ik hoop dat rust je gaat helpen. Heel veel sterkte. En een dikke kus

  • femme80

    He meisje, je bent echt geen aansteller, kom nou. Ik begrijp heel goed hoe je je voelt, ben ook altijd doorgegaan maar geloof me je schiet er niks mee op, helemaal niks. Neem jezelg gewoon serieus, alleen jij voelt hoeveel pijn je hebt, gaan een ander kan daar over oordelen, als zij vinden van wel dan is dat hun probleem en niet dat van jou.
    En ik kan je zeggen dat als je het accepteerd en je rust neemt je uiteindelijk meer kan. Door t een te laten kun je iets anders wel weer. Door stomme dingen te laten, zoals iedere dag t hele huis poetsen of weet ik wat houdt ik mee energie over voor leuke dingen die er daarvoor dus nooit van kwamen omdat ik altijd kapot was. Je vind echt vanzelf een nieuwe balans, t is nu even zoeken maar daarna gaat t vanzelf.
    Heel veel sterkte

  • JoReKe

    Meid, je bent géén aansteler!
    Mensen moeten maar denken wat ze willen denken.
    Het is moeilijk, ik weet het, ik kan namelijk ook niet tegen mensen die je niet serieus willen nemen.
    Maar jij weet wat het beste voor jezelf is, en inderdaad daar moet je naar gaan leven.
    Ook dat zal moeilijk gaan zijn.

    Wens je vele beterschap (voor zover mogelijk)

    Liefs Renate

  • danoontje6

    Ik heb zelf een soort weke delen reuma (lijkt op fibromyalgie... is het zusje ervan zeg maar). Vaak krijg ik reacties van dat je iets aan me ziet. Of misschien moest ik maar eens afvallen dan gaat het vast beter (ik ben wel wat te zwaar maar ik kan echt amper lopen laat staan sporten). of die en die met t zelfde die kan wel.....

    Daardoor ga ik maar door, maar het gaat echt niet meer.

  • mamavaniris

    lieve schat je bent geen aansteller hoor ik weet niet wat je hebt maar ik weet hoe moeilijk het si voor de mensen buiten je gezin om te accepteren dat je veel pijn hebt.
    ik heb zelf de ziekte van crohn en reuma en ook altijd pijn en gelukkig heb een een lieve man die me door dik en dun steunt en wat de rest avn de famlie vindt moeten ze lekker zelf weten.

    xxxingrid en iris