Vergeten

Vanmorgen sta ik op, veels te vroeg... wie heeft dat nou bedacht om op moederdag om 6.00 op te moeten staan. Ja, ik... en niemand anders... werk als oproep verpleegkundige dus ik heb er zelf voor gekozen om op moederdag te werken.

Als ik op sta denk ik... pff... ik was vergeten hoe moe ik was bij mn zoontje. Met veel moeite probeer ik op te staan en zodra mn wekker voor de 3e keer gaat besluit ik dat ik nu ECHT wel moet... Beneden gekomen is t enige wat ik denk GATVER pff geen eten hoor, neem wel een pakje sultana mee voor als ik in de auto overvallen word door flinke trek... ja ook dat was ik vergeten. Tuurlijk weet ik nog heel goed hoe misselijk ik was bij mn zoontje. Die misselijkheid heb ik nu nog niet gehad, alleen t idee van iets moeten eten staat me soms tegen.

In het ziekenhuis aangekomen loop ik naar mn afdeling en in paniek voel ik een verschrikkelijke vlaag van misselijkheid opkomen... O jee ik moet een WC nu!! (WC zijn vrij zeldzaam in ziekenhuizen behalve natuurlijk de wc's bij de patientenkamers). Ik kijk om me heen (ja net een nieuwe baan begonnen ken t ziekenhuis niet zo goed)... ik ben er bijna... naast de kleedkamer zit een WC. Ik loop zo snel mogelijk zonder te rennen. Ik hoop zo dat ik t plastic tasje wat ik toevallig bij me heb niet hoef te gebruiken.

Bij de kleedkamer aangekomen ben ik zo dankbaar voor t enige krukje wat daar staat. Ik ga zitten adem diep in en uit en blijf zo vijf minuten zitten. Zo voelde ik me dus de vorige zwangerschap... wel 15 weken lang!! Ja, dat was ik toch vergeten.

De misselijkheid zakt een beetje en ik kleed me om... snel loop ik naar de keuken en pak een kopje thee... dit keer maar met suiker om zo mn bloedsuiker wat omhoog te werken in de hoop dat de misselijkheid dan verdwijnt!

Gelukkig hoef ik maar een halve dag te werken. Thuis duik ik gelijk mn bed in. Als mn man voor de 3e keer vraag of ik nu kom lunchen (had een uitgebreide lunch voor me gemaakt) kan ik alleen maar terug snauwen. Ben doodop, laat me met rust. Na de lunch gaan we met de kleine naar oma en onderweg loopt ik alleen maar te mopperen. Mn man kan niets goed doen. Een uurtje later voel ik me weer helemaal relaxt (heb op de bank bij mn moeder liggen slapen... moest natuurlijk wel even een smoesje verzinnen waarom ik zo moe was). Thuis gekomen barst ik in tranen uit. Ben zo gelukkig met mn man en mn zoontje en ik hoop zo dat mn zwangerschap goed gaat... Ja... ook de stemmingswisselingen was ik vergeten.

Nu uren later, na een vreemde dag... zit ik op de bank te denken. Hoe kun je zo snel vergeten zijn hoe vervelend de eerste 12 weken waren? Het is nog maar zo kort geleden.