Definitief een streep eronder....
Het was nog ergens een vage droom....een wonder, aan anderen kunnen vertellen dat ik zwanger was,zonder gedoe, zonder traject,zonder alle complicaties....ik weet, wat kun je nog meer wensen na ons prachtige duo, maar ergens zat de wens voor een derde kindje nog diep verstopt....mijn man durfde er niet echt aan te denken, want kon hij zijn aandacht wel over drie kinderen verdelen....en ik vreesde weer een moeizame zwangerschap en was bang dat eventuele bedrust nu ten koste zou gaan van ons mooie duo....maar ergens was er wel de wens.....mijn man zette niet de stap om zich te laten steriliseren,en ik vond dat prima,we namen beiden 'een gewogen risico'....want wat was nou de kans op zwangerschap bij mij? en een wonder zou altijd welkom zijn....
Nou, ik ben hard weer op de aarde beland....Na weken bloedverlies en buikklachten, die ik door de drukte wat genegeerd heb, met Pasen op de huisartsenpost, lag echt dubbel van de pijn, kon nog nauwelijks lopen en viel bij langer rechtopzitten steeds bijna flauw. Volgens mij had ik echt loslaat- en vervoerspijn dus had verwacht naar de SEH doorgestuurd te worden....maar de huisarts stelde na wat vragen en drukken op mijn buik 'diverticulose' vast, een diagnose die voorzover ik dacht voor komt bij 50+ers die roken en obees zijn, niet bepaald mijn profiel. Er was geen ontsteking dus ik werd, strompelend en al,met pijnstillers naar huis gestuurd...en de mededeling dat als het erger werd ik terug moest komen. Mijn vraag hoe erg het dan moest zijn reageerde ze nauwelijks op.
En zo ben ik nog aan blijven rommeleren,na een paar dagen met pijstillers was de pijn weer te hanteren en ookal kon ik nauwelijks rechtlopen, ik deed mijn werk weer en niemand merkte wat aan me...zou het nooit gepikt hebben om me zo weg te laten sturen als het bijvoorbeeld mijn kinderen had betroffen,maar had voor mezelf de conclusie getrokken dat ik me kennelijk aanstelde...maar ik bleef bloedverlies houden dus toch maar eens naar mijn eigen huisarts....die vroeg een echo aan, weer een week erover heen, men zag daar iets op maar mocht niets zeggen...de volgende dag werd er doorgebeld dat ik een zwelling van 10 centimeter in mijn buik had, maar weer iemand die me inhoudelijk niets kon vertellen...was het zo zat dat ik de Belgische gyn die me tijdens mijn zwangerschap begeleid heeft heb gebeld....ik kon binnen een week terecht.
Hij constateerde ook een zwelling van 10 centimeter met veel bloedstolsels, vroeg zich af hoe het kwam dat ik niet dubbel lag van de pijn...tja,dat had ik gelegen,maar toen moest ik het met een pijstillertje doen...mogelijk is er toen sprake geweest van een beginnende torsie van mijn eierstok, in ieder geval was me langer door laten lopen met die ellende in mijn buik een risico....omdat het dus een operatie werd en dat in Belgie logistiek lastiger nu was met jonge kinderen, heb ik een gyn in mijn eigen ziekenhuisgebeld,afgelopen maandag kon ik al terecht en donderdag ben ik geopereerd....naast de zwelling zijn ook mijn beide eileiders weggehaald,mijn eierstokken zelf hebben ze gelukkig nog kunnen sparen....de uitslag of er sprake is van kanker gaat nog komen maar ik bleek een HCG van 22 te hebben (wat klopt met een negatieve test via mijn urine die ik had gedaan)...superlaag maar wel positief, dus er is iets aan het rommelen geweest...weer een miskraam en waarschijnlijk nu dus in dit geval een buitenbaarmoederlijke zwangerschap...Ik denk dat ik nu bijna door het eerste trimester heen had kunnen zijn geweest...
Zouden we nog een kindje willen dan zou het hoe dan ook een IVFtraject worden....en ik heb mezelf ooit beloofd dat er nooit meer een hormoonspuit in mijn buik gezet zou worden als ik ons duo naar een gezonde eindstreep zou brengen....dat betekent dus een definitieve streep onder ons traject....de afgelopen weken hebben wel weer het een en ander naar boven gehaald van ons traject de afgelopen jaren en me extra doen inzien dat ik dat nooit meer wil...de fysieke belasting,de emotionele klappen van toch weer een misgelopen zwangerschap....het is zo'n wonder dat ik tussen alle ellende door twee gezonde kinderen heb kunnen krijgen.....we hebben al de hoofdprijs en zoveel om intens dankbaar voor te zijn en daar gaan we volop verder van genieten
reacties (0)