Helaas
Net het verlossende mailtje...geen Thais sprookje voor ons.....twee negatieve testen...
Ben het ene moment in tranen, het volgende lamgeslagen...wat maakt dat iets dat voor bijna iedereen is weggelegd en voor velen zo makkelijk te krijgen is, voor ons zo onbereikbaar en onmogelijk blijkt?
De embryo's waren traag...was dat pech, of is het toch de kwaliteit van mijn eicellen waar het aan ligt? onze gyn in Belgie wilde ons, voor ons vertrek naar Thailand, toch ineens in het traject van eiceldonatie hebben, wat volgens haar eerder geen oplossing zou zijn...' it's all in the egg' zei ze...heeft ze toch gelijk? of was dit pech, zoals dat altijd kan? Maar hoeveel pech krijgen we dan nog, houdt dit ooit op?
Wat eerst zo'n vanzelfsprekend traject leek is het ineens niet meer...ik vraag me momenteel sterk af waar we mee bezig zijn...maar stoppen is ook geen optie, kinderloosheid is geen optie voor me...net manlief gebeld die ook lamgeslagen was...hoorde hem nog door mijn tranen heen zeggen dat we er echt wel komen en hij hoe dan ook van me houdt, de schat....Ik voel me zo rot en schuldig naar hem toe, al beweert hij nog zo hard dat dat nergens op slaat...
De twijfel hoe nu verder is toegeslagen...heeft het zin om op deze weg, met mijn eigen eicellen, door te gaan? Het kost veel geld, maar als het lukt zal geen cent me teveel zijn....maar wat nou als het niet lukt? Moet ik zo vasthouden aan een genetisch eigen kind? Moet het gewoon niet klaar zijn allemaal, dat we een gezinnetje hebben en deze ellende kunnen afsluiten?...ik zal toch net zoveel kunnen houden van een kindje dat genetisch niet van mij is lijkt me...het traject weer opnieuw doormoeten geeft me momenteel erg weinig vertrouwen...het lijkt of alles aan mijn lijf om een kindje te kunnen krijgen me in de steek laat...
reacties (0)