Onze toppertjes...
Een moeilijke week achter de rug maar de hoop begint hier langzaam wat terug te keren...
Getracht afgelopen weekend mijn stress onder controle te krijgen en maandag weer op mijn tenen gelopen bij een onderwijsdag....dinsdag de punctie die, in tegenstelling tot de vorige, me erg tegen viel...de anaesthesist was krenterig met de narcose wat zorgde dat ik veel dingen meekreeg waar ik niet op zat te wachten...van een beeld van een enorme naald tot flinke pijn elke keer bij het aanprikken...op een gegeven moment hebben ze me wel weggemaakt, ik denk omdat ik een bloeding had in mijn rechtereierstok die ze moesten stoppen en ik steeds meer pijn kreeg...vervolgens kwam ik flink belabberd de narcose uit en heb de dagen erna veel pijn gehad, meer dan de vorige keer...Maar mogelijk kon ik het ook allemaal minder goed verdragen omdat de spanning al hoog zat...
Woensdag naar Dusseldorf geweest voor het lipideninfuus, wat op zich meeviel, maar wel een roteind rijden was...in de auto al erg emotioneel en eenmaal thuis niet meer kunnen stoppen met huilen....vervolgens toch de voor mij erg moeilijke stap gezet om me ziek te melden...mijn manager wilde dat ik maandag langskwam om te bekijken hoe we dingen anders kunnen doen, maar toen schoot de paniek alweer zo omhoog dat ik aangegeven heb dat ik volgende week ook niet wil werken...ik weet nog niet hoe ik het mijn strot uitgekregen heb maar hij accepteerde het wel meteen...hij gooit het nu op mijn perfectionisme, waar ik merk dat ik kwaad om word...want ik betrek altijd alles al zo op mezelf, kan het gewoon niet zijn dat het ook een hoop is om mee te dealen momenteel? Zouden anderen op een gegeven moment dan niet doorzakken na jaren van miskramen, ook na een IVF, met alle lichamelijke klachten en emotionele tegenslagen die erbij horen? En dat bij een drukke baan waar ik me moeilijk half in kan geven..en juist de afgelopen maanden extra werk bijgeladen is ivm een vertrokken collega...
Ik denk dat eerder mijn valkuil is dat ik niet heb (willen) laten merken hoe slecht het ging en als er vragen over kwamen en ik het vertelde dat er niets mee gedaan is, want het was niet zichtbaar aan me...men dacht dat ik het wel weer zou redden, wat me al langer steeds meer moeite kostte...op het werk ging het net maar thuis raakte ik steeds vermoeider, emotioneler, piekerde meer en zag steeds meer alles negatief....nu is het dus wel zichtbaar ineens, want ik zit officieel ziek thuis de komende week...het grappige is dat ik eigenlijk tot nu toe alleen maar positieve reacties uit mijn omgeving gekregen heb dat men dit zo goed vindt...
Maar dan nu het echte goede nieuws:
Woensdag hoorden we dat van de 10 eicellen bij de punctie maar 4 goed bevrucht waren...dus weer paniek, want dat was een stuk minder dan ik gehoopt had...maar die bleken vandaag nog alle 4 in de race te zitten en van goede kwaliteit te zijn...vandaag een 8- cellige en een 7-cellige emmie teruggeplaatst...zeker over die 8-cellige was de embryoloog erg content...en de andere 2 lijken ook dusdanig goed dat ze ingevroren kunnen worden...mijn vertrouwen ligt momenteel laag maar dat geeft toch wel weer hoop...hopelijk werkt alle medicatie goed en komen de 2 emmies in een mooi, vriendelijk bedje terecht...het bms was niet optimaal maar kreeg een voldoende....dus nu me heel rustig houden en proberen niet teveel te stressen...en af te schakelen van het werk, de moeilijkste stap is hier toch al ingezet...
reacties (0)