Wachten is echt niet mn ding....
Eigenlijk heb ik niet zoveel nieuws te melden, zit op het afschuwelijke wachtbankje....wat nu bij de eerste ICSIpoging nog veel zwaarder lijkt dan anders (hoe is het mogelijk...) Of zou het komen doordat ik net een week vrij ben geweest om rustig aan te kunnen doen, waardoor eigenlijk de dagen voorbij zijn gekropen...
Afgelopen donderdag was ik er volslagen van overtuigd dat het helemaal mis zat...voor mijn gevoel was ik na vier zwangerschapjes wel 'expert' in kwaaltjes en die bleven geheel uit, dus na een paar moeilijke dagen kwamen donderdag de tranen er volop uit...ik heb zelfs mijn gyn al gemaild voor het plan van aanpak nu tav de volgende poging....die mailde natuurlijk dat ik nog even geduld moest hebben...ik schaam me echt dood, maar de paniek en teleurstelling vielen over me heen...
Sinds vrijdag ben ik ineens erg moe en duizelig...dat kan van de utrogestan komen, maar dat heb ik nog nooit zo erg gehad...gisteren was ik er ineens van overtuigd dat het wel raak was...ik was vrolijk, geobstipeerd, had meer trek, wat steken in mijn borsten en had rare steken en trekkingen in mijn buik en liezen die ik niet van mijn normale ongi herkende....tja, en dan kan ik het toch niet laten weer erg te hopen...
Maar sinds vanochtend is de obstipatie weer weg en voel ik ook mijn borsten haast niet meer...ik voel me weer akelig 'normaal'....dus het is weer een tranendal hier...ik ben niet meer zo prikkelbaar als afgelopen week maar emotioneel niet veel stabieler...het zijn gewoon die vreselijke wachtweken en de angst na een mooie poging mijn moed weer bij elkaar te moeten rapen en weer van vooraf aan te moeten starten...ff volhouden nog...ook voor mijn man...;)
reacties (0)