1 week later...
Weer even een blogje typen. Vandaag is het precies een week geleden dat de curettage plaatsvond. De afgelopen week is echt een hobbelige weg geweest, met veel ups and downs. Het weekend verliep eigenlijk best goed, had nergens last van, zelfs geen afscheiding of bloedverlies. En emotioneel ging het ook wel, ik kon er over praten zonder tranen. Of was het shock of schijn...? Want de dagen erna waren moeizamer. Maandag werd ik wakker en moest naar de wc. Maar o wat een buikpijn, door mijn volle blaas voelde ik ineens mijn baarmoeder steken. Ik strompelde naar de wc en verbeet de pijn terwijl mijn baarmoeder weer de ruimte kreeg van mijn blaas. Ook de ontlasting in de middag ging niet geheel pijnloos. De volgende ochtend herhaalde dit zich weer...ik twijfelde of ik even naar mijn gyn zou bellen. s 'Middags kreeg ik de puf om even te stofzuigen. Toen gebeurde het, geweldige steken en krampen namen bezit van mijn buik. Ik kon binnen 10 minuten niet meer lopen of zitten. Liggend heb ik liggen puffen...ik had gewoon weeen. Na ruim een half uur zakte het langzaam af. Ik heb toen toch maar mijn gyn gebeld. Zij vertelde dat het bij het herstel hoorde, zolang ik geen koorts had of veel helder bloed verloor. Een uur na het telefoontje verloor ik toch helder bloed en meer. Er zat waarschijnlijk nog iets in mijn baarmoeder wat er uit moest en dat mijn lichaam er die middag nog uitgedreven heeft.
Woensdag was een veel rustiger dag. Minder pijn bij de bezoekjes aan de wc en geen helder bloed meer. Vanaf vandaag zou het beter gaan, had ik mij voorgenomen. En toen was het donderdag, de vreselijk emotionele donderdag. Het begon al in de ochtend...ik zag dat er op BB een pagina was gemaakt voor iedereen die een miskraam had gehad en erover wilde praten met lotgenoten. Geweldig! Maar ik werd echt geraakt door alle verhalen en pijn. Maar het werkte goed, ik kwam eindelijk bij mijn emotie, en niet alleen bij mijn lichamelijke klachten. Tranen liepen over mijn wangen, mijn schouders schokte tijdens het lezen. Maar het maakte mij niet uit, ik liet het allemaal maar gaan. Ik mis mijn kruimeltje in mijn buik, en niemand houdt dat tegen. De rest van de dag heb ik nog menig tranen laten lopen, de kraan kon niet meer dicht. Zelfs het trieste verhaal van de zelfmoord van Antonie Kamerling ontroerde me, wat vreselijk. Ik dacht aan zijn vrouw en kindjes...die arme kindjes.
Vandaag, vrijdag de 8e, gaat het weer een stuk beter. Merk dat het me goed heeft gedaan dat ik alles er even uit heb 'gegooid'. Ik heb nu meer rust, hoop en positiviteit. Kijken wat de dag van morgen weer brengt....
reacties (0)