De trein zal nooit meer hetzelfde zijn

Maandagochtend 17 oktober wordt ik gebeld door mijn moeder. We lagen nog in bed. Met mijn 6 dagen oude baby en dreumes van 14 maanden lekker van de kraamweek genietend. Mijn moeder valt met de deur in huis...ze zegt "ik werd vanmorgen gebeld dat Michael dood is." Ik kan het niet geloven. "Hoe dan?" een auto-ongeluk zegt ze. Bob belde vanmorgen en wist niet of hij jou kon bellen vanwege dat je net bevallen bent. De woorden dringen tot me door dat Quincy zijn vader dood is...ik begin te huilen en te huilen.."Mijn kindje moet z'n vader begraven." Is alles wat ik weet te zeggen! Ik voel de pijn al die hij straks moet gaan voelen!
Ik ben met stomheid geslagen, ik zit maar op bed voor me uit te staren. Beelden van vroeger schieten door m'n hoofd. De kraamhulp komt binnen...ik merk het geeneens meer.

Ik laat alles bezinken en besluit dat ik Bob ga bellen, Bob is de zwager van Michael, Bob verteld me dat het een ongeluk was en de familie eigenlijk nog niet wist wat de ware toedracht is geweest. Het onderzoek loopt nog. Hij houdt me op de hoogte.

Ik spreek met mijn moeder af dat zij Quincy uit school haalt en naar huis brengt.
Ik zit maar te bedenken hoe ik dit in godsnaam moet vertellen. Ik ben bloednerveus.
Ik moet het maar zeggen zoals het is en er niet iets moois van proberen te maken.
 
Quincy had op school al door dat er iets niet kloptte..want waarom komt oma op school? "Oma wat is er? Is er wat ergs, oma?" De hele weg naar huis heeft hij die vragen gesteld. Hij komt binnen en ziet mijn broertje, schoonmoeder al zitten en mij met een doorjankt hoofd. Hij gaat naast me op de bank zitten en ik zeg "Quincy, je vader is dood." NEEEEEEEEEEEEEEEEE!!! schreeuwt hij, uit het binnenste van zijn persoontje komt deze kreet. Hij stort zichzelf in mijn armen en ik huil schokkend met hem mee. De pijn van je kind is de ergste pijn die je kan voelen. Ik huil niet om Michael want daar had ik al 10 jaar ellende mee. Ik huil om de pijn van Quincy. Wat doet dat zeer. Arme jongen...10 jaar en je vader begraven.

Hij komt een beetje bij en begint te vragen hoe en wat...ik vertel dat het een auto ongeluk is geweest en we ook nog niet wisten hoe en wat..alleen dat hij dood is. Weer huilen, huilen en huilen. Plots zegt hij "Ik heb maandag een feestje van Jordan, we gaan survivalen." Ik ben met stomheid geslagen. Natuurlijk mag je daarheen. Mijn broertje zegt tegen Quincy "Kom we gaan naar de mac en dan lekker gamen." Quincy vind het goed en gaat met m'n broer mee. Kinderen kunnen zo snel omslaan. Ik zit nog lange tijd in de tuin als hij weg is met m'n moeder te praten.

's Avonds om 18.00 uur belt Bob. Hij zegt. "Cryssie, het was geen auto-ongeluk, het was zelfmoord. Hij heeft zichzelf gisteravond voor de trein gegooid." Ik snap het niet...waarom was het eerder een ongeluk? De familie wist nog niet of ze dit wilden vertellen. Ik weet ook nog niet hoe ik DIT weer aan Quincy moet gaan vertellen. Ik besluit dat ik Quincy hier morgen maar over inlicht. Hij is nu aan het spelen met m'n broertje.

Dinsdagochtend bel ik eerst stad en land af om te vragen wat wijsheid is wat betreft kinderen en zelfmoord. Ik heb meerdere psychologen aan de telefoon gehad en het merendeel adviseert om de waarheid te vertellen!
Ik neem dit advies aan en ik vertel het 's middags aan Quincy. "Waarom, waarom heeft papa dat gedaan?" Ik ben het antwoord nog steeds schuldig! Want waarom doet een mens dat....Ik probeer hem uit te leggen dat papa depressief was en dat dat al een tijd was.."waarom wist ik dat niet?"zegt hij..."Ik wist het ook niet, lieverd.." (het contact was zeer slecht te noemen...alleen afgelopen zomer heeft hij zijn vader een beetje leren kennen) "Net nu ik weer naar hem toe zou gaan, we zouden volgend jaar naar de camping gaan!!!" zegt hij...
Intens verdrietig zit mijn zoontje op de bank. Hangend in mijn armen. Het enige wat ik kan doen is er voor hem zijn...

Vrijdag 21 oktober is het afscheid in Putten. We (mijn moeder, Quincy en ik) zijn welkom in het huis van Michael om 10 uur om met zijn stiefzusje (10 jaar), en 2 halfbroertjes (5,3) de kist te beschilderen. Daar aangekomen krijgt Quincy een heel warm welkom van de vrouw van Michael. En ook van de overige familieleden van haar. Quincy zijn tante is er ook en hij is heel blij haar te zien.
De kist wordt het huis binnengedragen wat een heel emotioneel moment is voor iedereen. Er wordt een foto op de kist gezet en de kinderen mogen beginnen met plakken en schilderen. Quincy heeft de avond van tevoren een brief aan papa geschreven en op de kist geplakt. De kist wordt steeds mooier en mooier en de kinderen zijn apetrots.
Er worden kaartjes uitgedeeld om een boodschap op te schrijven die aan ballonnen worden gehangen om vervolgens op gelaten te worden. Weer een mooi moment...

We staan buiten te kijken naar de steeds kleiner wordende ballonnen als Bob mij even apart neemt.
Hij zegt "Je moeder is niet welkom in het uitvaartcentrum vanwege rancune uit het verleden." Ik sta met mijn bek vol tanden en zeg "wij zijn hier om Quincy te steunen niet vanwege Michael. Wij stappen ook over het verleden heen." Michael was niet bepaald een aardige jongen te noemen voor mijn kind, mij en familie...maar op zo een moment als dit moet je je eigen gevoel maar aan de kant zetten...
Ik vertel Quincy dat oma niet mee mag als we zo naar het uitvaartcentrum gaan. "NEEEE, OMA MOET MEE!"  Hij schreeuwt het over straat...smeekt of ze alsjeblieft mee mag.."het is mijn oma ik heb haar nodig!"
Ze zijn onverbiddelijk oma mag NIET mee.
Dit kwam van mijn ex-schoonouders...de vrouw van Michael wist van niks en was ook met stomheid geslagen.
Wij proberen het uit te leggen en accepteren het feit dat oma niet mee mag.
"Ik zal op de parkeerplaats alleen maar aan jou denken." zegt oma

Quincy rijdt met zijn broertjes en zusje mee en ik met mijn moeder. In de auto ontploffen we beide! Wat een schoften...zelfs op een moment als dit wordt mijn kind WEER beschadigd door die kant van zijn familie.

Daar aangekomen gaan we het centrum binnen en treffen de opa en oma van Quincy. Ze zijn blij Quincy te zien. Zelfs mij geven ze een knuffel. Ik laat het maar gebeuren. Heb ze 10 jaar niet gezien op gesproken.
De dienst begint en we nemen vooraan plaats. Quincy merkt op dat er een doek op de kist ligt. "Waarom ligt er een doek op de kist? Willen ze onze schilderingen niet zien?" Ik had geen antwoord klaar, ik begreep het zelf ook niet. Hij wilde zo graag zijn brief aan opa en oma laten lezen...maar dat kon nu niet omdat er een doek overheen lag. De reactie van oma was "Heb je nog een exemplaar meegenomen?" Nee, dat hebben we niet.
De zus van Michael houdt een toespraak en Quincy huilt aldoor. Na de toespraak werd er nog muziek gedraaid en er werd medegedeeld dat de ouders van Michael als laatst achterbleven om afscheid te nemen. Iedereen moest een bloem pakken en neerleggen bij de kist. Quincy was niet bij die kist weg te houden.
Toen kwam het moment dat de vrouw van Michael met haar (zijn) 3 kinderen meer of minder weggebonjourd werd. Dat was echt een heel vreemd en hard moment.
Quincy wilde blijven tot het einde en was bang dat hij ook weg moest. Ik loop naar zijn tante en opa toe en zeg "Quincy blijft ook tot het einde! Letten jullie goed op hem?! Ik sta op de gang."
Dat werd geaccepteerd..tja wat moesten ze anders.

Na afloop was Quincy blij en opgelucht dat het voorbij is.
De afgelopen weken is het besef een beetje gekomen dat hij geen vader meer heeft...en dat doet zeer. Hij slaapt slecht, gaat daardoor ook later naar school. Maar iedereen in zijn omgeving heeft begrip voor hem.
Van de week zegt hij "Elke keer als ik een trein zie, moet ik aan papa denken." "Ja, jongen dat zal je voor altijd blijven houden, maar elke keer zal het een stukje minder pijn doen." Hoop ik.

Op school heeft hij het verteld met de krantenknipsels en de rouwkaart erbij. Ik vind dat zo stoer van hem!