Joëly`s geboorteverhaal

Joëly`s geboorteverhaal

Donderdagochtend 5 augustus moesten wij ons om 7 uur melden in het Flevoziekenhuis om ingeleid te worden.
Op van de zenuwen en de hele nacht geen oog dicht gedaan melden we ons aan de balie, we mogen doorlopen naar achteren om plaats te nemen in 1 van de verloskamers.
De dienstdoende verloskundige geeft ons een stevige hand en stelt voor dat ik m`n tas uit pak en m`n bevallingsshirt aantrek...Nu al? zeg ik. Ik had niet het idee dat we meteen gingen beginnen....`Ja hoor`, zegt ze. `Als jij je shirt aantrekt, pak ik wat spulletjes en als ik terug kom breek ik je vliezen en sluit je aan op het infuus`. Ik had dit wel bedacht maar niet verwacht, het ging nu echt gebeuren! Ik heb trillend m`n shirt aangetrokken en nam plaats op het bed. Ze was binnen no-time weer terug.
`Ik heb hier het hartslagmetertje voor op het hoofdje van de baby, daarvoor moet ik je vliezen even breken. Ga maar op je rug liggen en ontspan je maar`. Ik zo ontspannen als maar kon, dat begrijp je. Ze steekt 2 vingers naar binnen breekt mn vliezen en ik heb er amper wat van gevoeld. Al die stress voor lucht. Had trouwens 1,5 cm ontsluiting. Er sijpelt wat vocht langs m`n benen maar niet echt WOW. Vervolgens wordt het infuus in m`n hand gestoken en dat deed nog het meest `pijn`. Ze sluit me vervolgens aan op het ctg apparaat, met op mn linkerbeen een plakker en draad naar het apparaat toe, vanaf mn buik een draad ook naar het apparaat toe om de weeen te meten. Met m`n rechterhand zat ik vast aan het infuus. Het wachten begon. Nog steeds bloednerveus.

Rond half 8 voel ik iets wat kan lijken op een wee. Op de monitor verschijnt een klein bergje. Het was een wee. 3 minuten later weer een wee. Niet heel pijnlijk maar ik herken het gevoel als zijnde weeen en er valt een last van me af. Dit gevoel ken ik en kan ik mee omgaan. Deze pijn is fijn. We gaan beginnen!
De verpleegster komt even kijken hoe het gaat en ik zeg dus `Ik heb weeen` Nou zegt de verpleegster `Ik ben nog niet onder de indruk`. Domper!
Ik kan het allemaal goed wegzuchten, de pijn wordt langzaam heftiger en ik wil graag die Remifentanil met die pomp om het zelf toe te dienen. Lijkt me een strak plan.
Ik zeg dat dus tegen die verpleegster en die zegt `Dat zien we wel als je het echt nodig hebt`. En ze loopt weg. Ik WIL die drugs!
Ik druk op de bel en ze komt terug, `Ik wil die drugspomp`. zeg ik. Ze gaat het vervolgens met de verloskundige overleggen en komt met haar terug.

11.00 uur de verloskundige toucheert en het is nu 3 cm. Ik baal, maar zij vind het goed op schema. Ik zeg nog dat ik toch wel van plan was om in haar dienst te bevallen (15.30). `Dat zullen we wel zien`. zegt ze `Ik denk van niet`. Ik baalde nog harder en dacht t wordt verdomme toch geen nachtwerk! Maar goed Ik had in ieder geval wel m`n drugspomp!

Die pomp kan ik iedereen aanbevelen, je krijgt een basisdosering en daar overheen kan je je zelf nog wat shots toedienen. En dat heb ik ook ruimschoots gedaan! Ik voelde me een beetje dronken...Ken je dat gevoel dat je steeds harder gaat praten als je dronken begint te worden...Nou dat gevoel. Ik puf een end weg en m`n man steunt me perfect met ademen. Ik had de neiging om veel te snel te gaan ademen op het moment dat het heftig werd en daar was hij om me rustig te maken.

14.00 wordt weer getoucheerd en hang nu op 5 cm en ik BAAAAL. Dit wordt verdomme nachtwerk en daar had ik niet zo een trek in. Want begon nu wel een beetje goed zeer te doen.
Ik lig op m`n linkerzij en ben de boel onder invloed van aan het wegpuffen, ik heb Ron z`n hand vast en t gaat prima. Tot ik een WEE krijg die ik niet wegkrijg en raak in paniek. `Ik krijg m niet weg, ik wordt niet meer rustig!` En begin te hyperventileren. Op dat moment komt er een verpleegster binnen en die vraagt of ik persdrang heb. `Ja, nee, weet ik veel. Het doet zeer!`.
De wee zakt uiteindelijk weg en ik kan weer ademen. `Nog 1!` gil ik. Ik doe m`n ogen open en er staan 5 man om m`n bed. `Je moet op je rug gaan liggen`. zegt de verloskundige `dan ga ik even voelen hoeveel ontsluiting je hebt`. Op m`n rug liggen??! `Hoe had je dat gedacht? Ik kan geen kant op`.
Ron heeft me op mn rug gedraaid en zij toucheerd. Ik merk niks meer alleen mijn pijn. `Je hebt 10 cm, je mag gaan persen`. Ik ben nog steeds half aan het hyperventileren! Ze verheft d`r stem. `Cryssie, nou moet je goed luisteren! Jij gaat persen en luistert en doet precies wat ik zeg dan heb je met 4 keer persen je baby op je buik!` Dat drong tot me door en klonk als muziek in m`n oren.
Ik heb links de hand van Ron en rechts van en verpleegster. Ron probeert me te kalmeren met mij zoentjes geven..`Rot op met je zoentjes! Dit is verdomme jouw schuld, klootzak!`

Ik perssssssssssss en het brandt! Ik begin te hyperen (alweer). `rustig ademen`. wordt er tegen me gezegd. `Ja ja rustig ademen?!!` Lekker makkelijk lullen vanaf die kant!!! Nog een WEE en ik pers mee, ik voel... het hoofdje steekt al voor de helft uit en het doet zeer. `Wachten, zuchten` zegt de verloskundige. Ik doe m`n best hoor maar dat ging dus effe echt niet. `Nee, dat gaat niet, hij gaat er nu uit, hij MOET eruit!` Okee pers dan maar mee, zegt ze. Ik pers en ik gil het eruit. Het hoofd is geboren. Ik voel hoe ze het draait en nog 1 keer persen en wat een opluchting! Het is voorbij. Ik krijg meteen een glibberige natte baby op m`n buik en de wereld kan voor mijn part instorten, Ik heb m`n baby! `Is het zeker weten een meisje?` vraag ik paniekerig. `zit alles eraan?` Ja, ja het is een meisje en alles zit erop en eraan. Ik ben gelukkig. Ron geeft me een dikke zoen, nu vind ik het helemaal niet erg en de tranen prikken achter m`n ogen. `Heeft ze eigenlijk al een naam?` wordt er gevraagd. Ik kijk haar aan en zeg `Joëly, ze heet Joëly Biswane.`

Ze weegt 3414 gram en is het mooiste meisje van de hele wereld!