Een jaar geleden mislukte ICSI-2
11 december. Terwijl ik vroeg op pad ga richting werk, zet ik de muziek van onze trouwdag op. Tranen. Het besef dat ik exact een jaar geleden twee kleine embryootjes verloor. De dag dat onze droom opnieuw in duigen viel. Ik beleef alles opnieuw. De nacht, waarin ik meerdere keren wakker werd om te kijken of ik toch niet ongesteld was geworden. Tot twee keer toe ging het goed. De hoop nam toe, ik kon die dag gaan testen en misschien was ik wel zwanger van twee wondertjes. Totdat ik nog een keer naar het toilet ging en daar lichtroze bloed op mijn papiertje zag. Dat gevoel. De wanhoop, het immense verdriet dat ik toen voelde. De grond zakte langzaam weg onder mijn voeten en Jan zat in de kamer verder op te wachten. Ik durfde hem niet onder ogen te komen, ik wilde hem dit verdriet niet aandoen. Met lood in mijn schoenen liep ik naar hem toe en bij het zien van zijn blik stortte alles in. Ik huil terwijl ik dit schrijf. Ik voel zo goed het verdriet van toen. Ik houd mijn buik stevig vast en voel het leven dat er in me groeit. Ons kleine meisje, onze grootste droom. Ze laat weten dat ze er is, ze troost me en dan is het goed. Ik voel geen verdriet meer, ik voel zoveel vreugde en geluk. Er zijn geen woorden voor om uit te drukken hoe dankbaar ik ben. Wat kan het contrast dan groot zijn, en wat ziet de wereld er een jaar later dan zoveel mooier uit. Maar ik zal het nooit vergeten. Al waren ze nog zo klein, ik droeg ze twee weken warm en veilig bij me.
Liefs,
Claudia
reacties (0)