Dag 10 na de TP
Lieve BB-vriendinnetjes,
En daar zijn we weer met een blog. Ik heb het gisteren vol kunnen houden om niet te schrijven maar nu begint het toch echt weer te kriebelen.
Het wordt steeds spannender, iedere dag, nacht, en minuut dat we geen bloed zien is goed. We zijn nu zo dichtbij, nog maar een paar dagen en dan hebben we echt zekerheid. Mijn man begint het ook echt heel erg eng te vinden, 's nachts wordt hij wakker en vraagt hij steeds 'En? Is alles nog goed schatje? Zit ons kleintje er nog?' Zo lief. Dus dan ren ik weer naar de wc, en ook deze nacht geen bloed gespot.
We zitten nu 10 dagen na de terugplaatsing, vandaag is ook de Ovitrelle uit mijn lichaam, dus officieel zou ik kunnen testen vanaf vandaag. Maar ik DURF NIET! Ik wacht zeker tot zaterdag, ik denk zelfs tot zondag. Ik vind het veel te eng, ik hoop gewoon dat ik dan nog niet ongesteld ben.
Hopen durf ik wel, maar soms kijg ik een positief gevoel en dan durf ik daar niet verder in mee te gaan. Bang om weer teleurgesteld te worden, om weer dat verdriet te moeten voelen.
Maar voor nu blijf ik hopen en dromen. Ik ben het aan dat kleine wondereitje verplicht om in hem of haar te geloven. Hij/zij moet weten hoe gek we op hem/haar zijn en dat we alles zullen doen en zo oneindig veel liefde zullen geven. We hopen dat hij of zij nog iets langer dan 8 maandjes blijft zitten in mijn buikje. Daar bid ik voor, honderd keer per dag. Het maakt ons leven nog completer en dan komt onze droom na al die tijd uit. Ik bid dat het ons gegund is en dat Hij het tijd vindt om ons papa en mama te maken. We zullen die rol met liefde op ons nemen. Amen.
Liefs,
Claudia
reacties (0)