Einde wachtweek 1
Lieve meiden,
Mijn hoop was weg vanochtend. Morgen zit ons kleintje al een week in m'n buik. Wachtweek één zit er dus op. Maar vanochtend kwam het nieuws dat de overige 3 embryo's het niet gered hebben. Wat een druk ligt er nu op, en wat werd ik verdrietig en down toen ik het hoorde.
Ik hoop zo dat ons kleintje lekker zit en ook blijft zitten, ik kan je niet vertellen wat ik daarvoor over zou hebben. Het is zo gek, soms denk ik en hoop ik en dan betrap ik mezelf daar op en roep ik mezelf tot de orde, want als ik dit teveel doe, dan krijg ik misschien valse hoop en dan is de pijn en teleurstelling alleen maar groter.
Toch kan het niet anders dan dat je ermee bezig bent. Die vieze Utrogestan-bolletjes laten me steeds zo schrikken. Ik denk steeds dat ik ongesteld word, voel 'wat lopen' (ik denk de rode duivels), dus dan ren ik naar de wc en dan is het die vieze witte zooi van de medicatie. Bah! Ik ben verder moe en misselijk, en dat zijn typische bijwerkingen van deze medicijnen. Sinds een paar dagen wat steekjes in mijn buik, zoals ik dat heb tijdens de eisprong. Ook dat zal vast komen door alle rommel in mijn lijf.
Dus in feite komt het erop neer dat ik niet meer kan doen dan wachten. Rust nemen, naar mijn lichaam luisteren en verder hopen en bidden. Maar ik heb geen controle, en dat is zo moeiljik.
We willen dit zo graag. Lief klein wondereitje, blijf je alsjeblieft bij ons?
reacties (0)