Morgen terugplaatsing!

Lieve meiden,

Eindelijk de tijd en de mogelijkheid om een uitgebreide blog te schrijven over alles wat we de afgelopen dagen mee hebben gemaakt.

Vorige week woensdag, tijdens de tweede follikelmeting, kregen we het goede nieuws dat we zaterdag 18 augustus werden verwacht voor de punctie. Ik kan je niet vertellen hoe blij we waren met dit nieuws, want de vorige keer ging het hier al verkeerd. Woensdagavond heb ik nog Lucrin en Gonal F gespoten, donderdagavond om 21.30 uur de Ovitrelle en vrijdag was een 'leeg' dagje: geen spuiten! Wat een genot. Vrijdagavond werden we toch al een tikje gespannen, het was voor ons D-Day. Al bijna een jaar wachten we op het antwoord op onze grote vraag: is het zaad bruikbaar voor ICSI? Dat zou na de punctie blijken.

Gelukkig sliepen we vrijdagavond goed en werden we om 8.00 uur fit wakker. Tot dan toe had ik niet teveel aan de punctie gedacht, maar nu kwam het wel erg dichtbij. Om 9.15 uur arriveerden we in het Elisabeth Ziekenhuis, met de rolstoel (op aanraden van de arts). Bij binnenkomst mochten we meteen het potje inleveren bij het lab en daarna was het een kwartier wachten. Om 9.30 uur riepen ze ons naar binnen, mocht ik meteen mijn jurkje wat omhoog doen zodat ze de morfinespuit in mijn bil konden zetten.

Ja, daar zou ik wel wat duizelig van kunnen worden, zeiden ze. Ik ging in de stoel liggen en ja hoor, ik werd helemaal relaxed. Voelde best oké moet ik zeggen :). Toen kwam het pijnlijke deel, ik had me op het allerergste voorbereid. De rechterkant eerst, want links zou waarschijnlijk via de buik moeten. Rechts ongeveer 6 eitjes, voordat ik het wist waren ze aangeprikt. Natuurlijk, het voelt niet heel fijn, maar het was goed te doen. Nu de andere kant. Een andere arts duwde met haar vuist mijn eierstok naar de goede kant, zodat de eitjes toch via de normale manier aangeprikt konden worden (YES!). Daar was ik blij mee. Ze dachten dat hier maar 2 eitjes zaten, maar het bleken er 5 te zijn. Totaalscore van 11! Jippie!

Na dit eerste goede nieuws mochten we naar een klein uitslaapkamertje, even bijkomen en wat drinken. Helaas kwamen ze daarna binnen met slecht nieuws. Er was nog geen zaad gevonden. Mijn man in tranen, in paniek, en ik bleef sterk. We moeten nu juist sterk blijven, want anders is alles voor niets. Voor 12.30 uur moesten we een nieuw potje inleveren. Verdorie, wij naar huis geracet, weer terug (binnen 40 minuten, nog nooit zo hard gereden) en om 11.00 uur stonden we al weer bij het lab. Gelukkig, de verpleegkundige liep op ons af en zei: 'Goed nieuws, er is een aantal zaadcellen gevonden in het preparaat'. Nu was het afwachten, wij konden naar huis en om 12.30 uur zou de ICSI beginnen (de bevruchting).

Die middag zouden ze ons bellen voor de uitslag. Gelukkig om 13.30 uur al het verlossende telefoontje: 3 eitjes waren niet helemaal rijp, maar ze hadden 8 eicellen kunnen bevruchten en er was zelfs nog wat zaad over. Dit hadden we nooit verwacht, we weten dat mijn man door een afwijking op de Y-chromosoom echt maar een paar zaadcellen heeft, dus met ééntje waren we al dolblij. Maar dit was fantastisch.

Die dag was zo bizar, een rollercoaster aan emoties. Zaterdag heb ik verder geen pijn gevoeld, ging helemaal ok. Maar: gisteren en vandaag wordt het steeds erger, heb krampen in mijn buik en dat is echt geen pretje. Morgen om 11.30 uur is de terugplaatsing, eerst vantevoren een acupunctuursessie en dan zetten ze hopelijk een heel mooi embryootje terug in m'n buik.

Ik vind het zo'n gek idee dat onze kindjes (het zijn al embryo's, hoe klein ze ook zijn, ze zijn van ons) daar nu liggen in dat ziekenhuis. Wil weten hoe het gaat, of ze gedeeld zijn en hoe het ervoor staat. Helaas, nog even geduld hebben tot morgenochtend. Laat de tijd maar voorbij vliegen!

Liefs,

Claudia