Weer stortte onze wereld in
Lieve meiden,
Vrijdag kregen we het slechte nieuws te horen. Het zaad was niet verbeterd, het was gelijk gebleven en dat betekende een ICSI behandeling. Dat was hard, maar we hadden ons hier op voorbereid.
Gisteren moesten we terug voor een echo en zouden we meer horen. Maar toen we daar zaten, kwam er ineens nog meer slecht nieuws. De uitslag was zo slecht dat we zelfs aan de ondergrens zaten voor ICSI, en dat ze het 'wel wilden proberen'. Vandaag zouden we meer horen, gisteren was de afspraak met de fertiliteitsverpleegkundige. De uren tot aan 11.45 uur vandaag leken voorbij te kruipen, nog nooit eerder heb ik mijn lieve vriend zo verslagen gezien, zo verdrietig. Dat was zo erg, ik kon niks doen, probeerde sterk te zijn maar van binnen werd ik gek... Onze kans werd nóg kleiner, het leek bijna onmogelijk, dat is wat ons gisteren gezegd werd.
Wat was ik blij toen de gynaecoloog ons naar binnen riep vanochtend, in het Twee Steden Ziekenhuis. Het klopte, we zaten helemaal onderaan de meetlat, ook voor ICSI. Maar met deze uitslag en die van vorige keer konden ze wel een ICSI behandeling aangaan, en daar gaan ze ook voor. Ze gaan ons helpen, met ons meevechten. Hij was super betrokken, hij vult vandaag alle formulieren in, volgende week krijgen we een envelop thuis en dan moeten we bellen voor een afspraak. Wel moeten we naar he St Elisabeth Ziekenhuis in Tilburg, daar zijn ze nog verder gespecialiseerd.. We krijgen dan een eigen team: een gynaecoloog, een bioloog, psycholoog, verpleegkundigen. Wat een circus lijkt het dan toch.
Maar we houden hoop, zijn super sterk samen en we gaan ervoor, we kunnen dit samen. Vandaag viel het toch mee, we hebben weer iets om voor te vechten. We kunnen dit aan, mijn schatteke heeft ook weer hoop na vandaag en we gaan er kei hard voor. Straks hebben ook wij een kleintje.
Kus
Liefs mij
reacties (0)